1.10 Ryszjaśrynga

Na takie pytanie króla Sumantra zaczął opowieść:
„O Ryszjaśryngi przybyciu posłuchaj wraz z ministrami!
Doradcy razem z kapłanem tak rzekli do Romapady:
„Obmyśliliśmy sposoby, ktore na pewno nie chybią!
Las domem jest Ryszjaśryngi. Oddany Wedom, ascezie,
Nie widział twarzy kobiecej, nie zaznał rozkoszy świata.
Tęsknotą do świata zmysłów, co umysł mąci człowieczy,
Do miasta go przyciągniemy, natychmiast i niezawodnie.
Niech pójdą doń kurtyzany, powabne, strojne w ozdoby,
I kusząc wszelkim sposobem przywiodą go z czcią należną!” 5
Król na to: „Niechaj tak będzie!” – odpowie do purohity,
I właśnie tak purohita i ministrowie zrobili.
Na rozkaz ich kurtyzany do puszczy weszły ogromnej.
Zbliżyły się do pustelni, próbując się tam zobaczyć
Z niezłomnym synem rysziego, stałym mieszkańcem aśramy.
On, rad z ojcowskiej opieki, na krok się stamtąd nie ruszał,
I nigdy jeszcze nie widział, asceta, jak długo żyje,
Żadnego mieszkańca miasta – mężczyzny ani niewiasty.
Aż oto, zrządzeniem losu, zjawiły się piękne panie
W tym miejscu, gdzie je przypadkiem zobaczył syn Wibhandaki. 10
Odziane barwnie kobiety, śpiewając dźwięcznymi głosy,
Podeszły do syna wieszcza i przemówiły w te słowa:
„Kim jesteś i czym się trudnisz racz nam powiedzieć, braminie!
Co robisz sam jeden w strasznym, bezludnym lesie? Opowiedz!”
Nie spotkał on dotąd w lesie kobiet przecudnej urody,
Ogarnął go szał miłości, o ojcu swym zaczął mówić:
„Mym ojcem jest Wibhandaka, jam syn jest jego rodzony,
Na imię mam Ryszjaśrynga, a czyn mój znany jest w świecie.
Tu, niedaleko, o piękne, znajduje się ma aśrama,
Tam wszystkim wam dam gościnę, jak nakazuje obyczaj!” 15
Na słowa te syna wieszcza panie zgodziły się chętnie
Zobaczyć jego pustelnię i poszły wszystkie z nim razem.
A gdy przybyli na miejsce, ugościł je syn rysziego,
Dał wodę do stop obmycia, owoce, wodę, korzenie.
Przyjąwszy jego gościnę kobiety te, niespokojne,
Bojąc się wieszcza, zaczęły o szybkim myśleć odejściu.
„Oto są nasze wyborne owoce, dwakroć zrodzony!
Przyjmij je od nas w rewanżu i zjedz czym prędzej na zdrowie!”
Po czym objąwszy go, wszystkie radością wielką przejęte
Dały mu słodkie ciasteczka i rożne smaczne łakocie. 20
Racząc się nimi, promienny, myślał, że są to owoce –
Wszak nigdy nie jadł słodyczy, od dziecka chowany w lesie!
I pożegnawszy bramina mówiąc, że śluby złożyły,
Odeszły pod tym pretekstem, lękając się jego ojca.
A kiedy wszystkie zniknęły, bramin, syn syna Kaśjapy,
Nieswojo poczuł się w sercu i błąkał się w zasmuceniu.
Nazajutrz zaś ów bohater zaszedł w to miejsce, gdzie spotkał
Owe tancerki urocze w bogate strojne ozdoby.
Na widok nadchodzącego bramina, rade ogromnie,
Podeszły wszystkie do niego i przemówiły w te słowa: 25
„Zajdź i do naszej aśramy, łaskawy panie – mówiły –
Tam w sposób szczególnie godny będzie cię można powitać!”
Te słowa pięknych kurtyzan do serca mu przemawiały,
Zgodził się muni iść z nimi, wzięły go tedy kobiety.
A gdy przywiodły bramina owego, wielkiej świętości,
Natychmiast deszcz lunął z nieba i świat napełnił radością.
Król przybyłemu wraz z deszczem w królestwo swe braminowi
Rad wyszedł naprzeciw, głowę chyląc przed munim do ziemi.
Potem ugościł go z całym staraniem, zgodnie z przepisem,
O łaskę prosząc u ojca: „Niech bramin[1] nam to wybaczy!” 30
Zawiódłszy go do pokoi kobiecych, dał mu za żonę
Swą córkę Siantę i z duszą spokojną cieszył się władca.
I tak zamieszkał w stolicy, wszelkich doznając zaszczytów,
Prześwietny ów Ryszjaśrynga wraz z Siantą, swą małżonką.

***

[1] wieszcz Wibhandaka