9.9. Zabicie synów Karny

Sańdźaja rzekł:
1–3 Kiedy Madrów król potężny widział tę niszczoną armię,
do woźnicy rzekł: „Czym prędzej popędź konie porywiste,
tam król Judhiszthira stoi, Pandu syn, nad jego głową
wznosi się parasol wielki, świetny, biały, jaśniejący.
Woźnico, tam mnie poprowadź żwawo i patrz na mą siłę,
nie są zdolni dziś Parthowie przeciwstawić mi się w walce”.

4 Gdy tak rzekł, popędził naprzód ten woźnica króla Madrów,
tam gdzie stał oddany prawdzie Król Prawości–Judhiszthira.

5 Wielką armię synów Pandu gwałtownie nacierającą
Śalja sam wstrzymywał w boju niczym brzeg wzburzone morze.

6 Ogromne Pandawów siły podchodząc do Śalji, panie,
przystawały w walce niczym przy skale gwałtowne wody.

7 Widząc w bitwie króla Madrów na bój zdecydowanego,
Kaurawowie zawrócili, wyżej ceniąc śmierć niż odwrót.

8 Gdy, o królu, zawrócili i wojsk szyki rozstawili,
nastała okrutna walka, krew jak woda w niej płynęła.
Nakula pijany bitwą rzucił się na Ćitrasenę.

9 Obaj z barwnymi łukami starli się jak pełne chmury,
które deszczem się skropiły z południa oraz z północy.

10 Strzał strumienie wylewali na siebie wzajemnie w walce,
nie mogłem dokładnie dostrzec Pandawy i jego wroga.

11 Dwaj łucznicy świetni, silni, biegli w walce na rydwanach,
gotowi na rzeź wzajemną, wad szukali swych wytrwale.

12 Ćitrasena strzałą ostrą, żółtą, z ostrzem jak półksiężyc,
roztrzaskał rękojeść łuku Nakuli, o wielki królu.

13 Gdy łuk strzaskał mu, wystrzelił śmiało, raniąc jego czoło,
trzy strzały ze złotym trzonkiem na kamieniu naostrzone.

14 Ostrymi strzałami konie jego ku śmierci wyprawił,
flagę rozdarł i woźnicę powalił strzałami trzema.

15 Z powodu trzech strzał na czole wypuszczonych z ramion wroga
Nakula był upiększony jakby góra o trzech szczytach.

16 Z łukiem w częściach, bez rydwanu sprawnego, wziął miecz i tarczę
i zeskoczył mąż z rydwanu niczym lew ze szczytu góry.

17 Gdy się rzucił na piechotę, Nakula zalany został
deszczem strzał, lecz chyżo krocząc, swoją tarczą je powstrzymał.

18 Dopadł rydwan Ćitraseny sprawny woj, znoszący trudy,
i nań wszedł wielkoramienny na oczach całego wojska.

19 I syn Pandu od korpusu Ćitraseny odciął głowę
zdobną w diadem i kolczyki, z pięknym nosem i oczami.
Z siedziska rydwanu wypadł ów mąż lśniący niczym słońce.

20 Rozciętego Ćitrasenę widząc, wielcy rydwannicy
okrzyki zachwytu wznieśli i wojenne – jak lwa – ryki.

21 A synowie Karny wielcy, Suszena i Satjasena,
widząc rozciętego brata, ostre wypuścili strzały.

22 I chcąc zabić syna Pandu, najlepszego z rydwanników,
ruszyli na niego szybko, jakby dwa tygrysy w dżungli
ruszyły na słonia, królu.

23 I wielkiego rydwannika, dwaj jednego, strzał strumieniem
ostro zaatakowali, jakby z dwóch chmur deszcz zacinał.

24 A ów dzielny mąż, syn Pandu, choć strzałami cięty zewsząd,
jakby ciesząc się, wziął inny łuk, na inny rydwan wskoczył
i pozostał mężnie w bitwie niczym Śmierć z obliczem srogim.

25 Wówczas ci dwaj bracia, królu, strzałami z nagiętym drzewcem
czynili wysiłki, panie, aby zniszczyć jego rydwan.

26 Nakula, z uśmiechem drwiącym, czterema strzałami w walce,
ostrymi i szpiczastymi, zabił konie Satjaseny.

27 I strzałę ze złotym trzonkiem na kamieniu naostrzoną
naciągnął Pandawa, królu, i łuk Satjaseny strzaskał.

28 Wsiadłszy zaś na inny rydwan i łuk inny pochwyciwszy,
Satjasena i Suszena natarli na syna Pandu.

29 Obu tych opanowanych ranił Madri syn* wspaniały,
każdego strzałami dwiema, na froncie tej bitwy, władco.

30 Ale drwiąc sobie z tej walki Suszena, rydwannik wielki,
zniszczył wielki łuk Pandawy strzałą o krawędziach ostrych.

31 Więc wziął inny łuk Nakula i szalony w gniewie ranił
Suszenę, pięć strzał mu posłał, jedną zniszczył jego flagę.

32 Zaraz potem Satjaseny łuk i ochraniacz na rękę
roztrzaskał w tej bitwie, panie, wówczas ludzie okrzyk wznieśli.

33 Inny łuk wziął Satjasena – zabójcę niezawodnego –
i zarzucił dumę Pandu zewsząd swoimi strzałami.

34 Lecz Nakula, kat swych wrogów, odparł strzały te i przeszył
Satjasenę i Suszenę, każdego strzałami dwiema.

35 Obaj, każdy ze swej strony cisnęli strzałami w niego,
woźnicę mu też przeszyli ostrymi strzałami, władco.

36 Dzielny, zręczny Satjasena, osobno strzałami dwiema
znów roztrzaskał łuk Nakuli i rydwanu jego dyszel.

37 Lecz rydwannik dzielny w starciu chwycił złoty maszt flagowy
z ostrym czubkiem, od skaz wolny i olejem powleczony;

38 jakby węża podniósł, język wysuwającego często
i jadowitego, panie, i nim cisnął w Satjasenę.

39 Maszt ten serce jego, królu, roztrzaskał na sto kawałków;
ów na ziemię wypadł z wozu nieżywy, bez świadomości.

40 Widząc zabitego brata, Suszena, szalony w gniewie,
bez zwłoki strzał gradem zalał piechura* – tę dumę Pandu.

41 Gdy zobaczył Sutasoma, wielkiej siły syn Draupadi,
że Nakula nie ma wozu, nadjechał, chcąc chronić ojca*.

42 Nakula, wstąpiwszy wówczas na ten rydwan Sutasomy,
lśnił najlepszy wśród Bharatów niczym lew na górze stojąc;
a gdy tylko wziął łuk inny, Suszenę zaatakował.

43 Atakując się nawzajem i strzał deszcze posyłając,
zabić się wzajemnie chcieli obaj wielcy rydwannicy.

44 Wzburzony Suszena wówczas trzy strzały synowi Pandu,
Sutasomie zaś dwadzieścia posłał w piersi i ramiona.

45 Rozgniewany tym Nakula, silny wrogów swych zabójca,
powstrzymał we wszystkich stronach jego strzały, wielki królu.

46 Po czym chwycił ostrą strzałę z grotem w kształcie półksiężyca
i ją cisnął w syna Karny z wielką w bitwie tej szybkością.

47 I odciął nią jego głowę od ciała, najlepszy z królów,
na oczach całego wojska, wyglądało to niezwykle.

48 Przez Nakulę szlachetnego zabity, ów padł, o królu,
jakby padło wielkie drzewo rosnące nad brzegiem rzeki
przez jej silny nurt zwalone.

49 Widząc pogrom synów Karny i Nakuli bohaterstwo,
wojsko twoje uciekało w strachu, byku wśród Bharatów.

50 Lecz to wojsko, wielki królu, chronił w bitwie władca Madrów,
potężny dowódca armii, bohater, niszczyciel wrogów.

51 Stał bez strachu, wielki królu, zawracając swoją armię,
niczym lew ryk głośny wznosząc, srogi brzdęk wydając łukiem.

52 Twoi zatem, których w bitwie wielki łucznik chronił, królu,
przypuścili szturm na wrogów zewsząd, wolni już od strachu.

53 Otaczając króla Madrów, wielkiego łucznika, królu,
ustawiły się wspaniałe wojska, wszędzie żądne walki.

54 Satjaki i Bhimasena, synowie Madri i Pandu,
stojąc za skromności panem, katem wrogów – Judhiszthirą,

55 otaczając go, mężowie jak lew ryk wojenny wznieśli,
różne inne czyniąc krzyki i gwałtowne strzał odgłosy.

56 Także wszyscy twoi ludzie otoczyli władcę Madrów
błyskawicznie i znów gniewni odnaleźli radość w walce.

57 Wówczas rozgorzała walka wzbudzająca strach wśród tchórzy,
twoi starli się z wrogami, wyżej ceniąc śmierć niż odwrót;

58 walka nieulękłych, panie, mnożąca królestwo Jamy,
była niczym dawna bitwa bogów i asurów, królu.

59 Chluba Pandu z małpą w godle*, zabiwszy konspiratorów*,
którzy chcieli zabić jego, na Kaurawów armię natarł.

60 Także reszta wojsk Pandawów pod dowództwem Dhrysztadjumny
na tę armię nacierała wypuszczając ostre strzały.

61 Zamęt powstał wśród tych, których Pandawowie zaskoczyli,
wojsk swych nie rozpoznawali, ni kierunków głównych, bocznych.

62 Nękane przez ostre strzały miotane przez synów Pandu,
po śmierci swych bohaterów miażdżone, pierzchały wszędzie
niszczone Kaurawów wojska przez Pandawów rydwanników.

63 Ale też setki, tysiące żołnierzy Pandawów armii
ze wszech stron nękane były strzałami przez twoich synów.

64 Obie armie więc wzajemnie niszczyły się, mordowały,
gdy spotkały się wzburzone jakby rzeki dwie w monsunie.

65 W czasie tej zażartej bitwy wielki strach żołnierzy twoich
ogarnął, Indro wśród królów, lecz także Pandawów wojska.