11.12. Uściskanie Pandawów

Waiśampajana rzekł:
1 Wówczas słudzy doń przybyli, by oczyścić go, a później
znów rzekł do oczyszczonego Zabójca Demona Madhu*:

2 „Królu, studiowałeś Wedy i różne kodeksy święte,
znasz legendy oraz wszelkie prawa królewskiej zacności.

3 Choć masz w sobie mądrość wielką, reguł jej nie stosowałeś,
znając wyższość siły, męstwa wśród Pandawów, o Kaurawo.

4 Król bowiem w mądrości stały, co sam błędy swe dostrzega
i właściwy czas, i miejsce, osiąga najwyższe dobro.

5 Kto pojmuje, czym jest dobro, gdy się o nim opowiada,
lecz nie to, co pożyteczne oraz co niepożyteczne,
ten doświadcza tylko klęski i boleje, tkwiąc w nieszczęściu.

6 Dostrzeż to, że sam, Bharato, przeciwnie postępowałeś,
serca swego nie słuchałeś, będąc w mocy Durjodhany.

7 Własną winą rozdrażniony, po co chciałeś zabić Bhimę?
Zapanuj nad swoim gniewem, grzechy swe na względzie mając.

8 Nędznika, który z zawiści sprowadził Pańćalów księżnę
na zebranie, zabił Bhima pragnący obrazę pomścić*.

9 Patrz na wykroczenie swoje i niegodziwego syna,
ty Pandawów porzuciłeś niewinnych, pogromco wroga”.

10 Tak do niego rzekł, monarcho, Kryszna, wszystko było prawdą,
a pan ziemi, Dhrytarasztra, odrzekł do Dewaki syna*:

11 „Tak, jak mówisz, właśnie było, Madhawo wielkoramienny*,
bo miłość do syna, prawy, niezłomnością mą zachwiała.

12 Lecz dzięki niebiosom, mężny, prawy heros, człowiek-tygrys,
Bhima, przez ciebie chroniony nie wpadł w moje ręce, Kryszno.

13 Teraz umysł mam skupiony, opuścił mnie szał, gorączka,
więc średniego syna Pandu*, bohatera, objąć pragnę.

14 Bo kiedy zabito świetnych książąt oraz moich synów,
moja radość i schronienie z Pandawami są związane”.

15 Następnie objął Bhimę, Dhanańdźaję*,
dwóch synów Madri, wojów najprzedniejszych,
i choć sam bolał, dodawał otuchy
i błogosławił mężom urodziwym*.