11.25. Klątwa Gandhari

Gandhari rzekła:
1 Spójrz, Kambodźów nieugięty władca, bycze ma ramiona,
choć na kambodźańskich łożach spał, zabity w kurzu leży.

2 Widząc jego dwa ramiona pastą sandałową kryte,
teraz krwią zmazane, żona nieszczęsna żałośnie płacze:

3 „Gdy wpadałam w te ramiona niczym w żelazne maczugi,
z pięknymi palcami, dłońmi, rozkosz mnie nie opuszczała.

4 Gdzie bez ciebie pójdę, władco, gdy daleko moi krewni
i już nie mam opiekuna”, rzekła słodko brzmiącym głosem.

5 Ciał tych kobiet nie opuszcza piękno, choć są wyczerpane,
niczym piękno różnych girland, choć w upale są wyblakłe.

6 Spójrz, Madhawo*, na herosa z Kalingi, tu leżącego,
na wielkich ramionach jego lśnią przypięte bransolety.

7 Spójrz, Pobudzający Ludzi, kobiety z kraju Magadhy,
otoczyły Dźajasenę, wielkiego Magadhów władcę
i żałośnie lamentują.

8 Głośny krzyk tych pięknookich, pięknie brzmiących, Dźanardano*,
zniewala mi serce, uszy, umysł jakby oszałamia.

9 Ozdoby ich rozsypane, płaczą wycieńczone bólem,
choć do łoży rozścielonych przywykłe, na ziemi leżą
kobiety z Magadhy kraju.

10 Małżonka, Kosalów władcę, syna króla – Bryhadbalę*
otoczyły jego żony i łzy ronią, każda sama.

11 Z jego ciała wyciągają ciągle strzały, które cisnął
Karszni* siłą swoich ramion, nieszczęsne, oszołomione.

12 Wskutek wysiłku ich twarze, Madhawo, bez żadnej skazy
wyglądają jak lotosy żarem słońca wyniszczone.

13 Przez Dronę zabici woje leżą, błyszczą ich ozdoby,
Kekajowie, pięciu braci, ku Dronie zwrócili twarze.

14 Złote zbroje, ryże wozy, sztandary i naszyjniki
blaskiem rozświetlają ziemię niczym rozpalone ognie.

15 Spójrz, Madhawo, na Drupadę*, Drona w bitwie go powalił,
jakby potężnego słonia w lesie lew potężny zabił.

16 Żółty, olbrzymi parasol króla Pańćalów wygląda
jak słońce, Lotosooki, co jesienią dzień rozjaśnia.

17 Spaliły Pańćalów króla, starego Drupadę żony
i synowe pełne bólu, z lewej strony stos obchodzą*.

18 Kobiety oszołomione zabierają Dhrysztaketu*,
wojownika, byka Ćedich, łucznika – Drona go zabił.

19 Choć odpierał łucznik w starciu strzały Drony, leży martwy
jak drzewo przez nurty rzeki niesione, Zabójco Madhu.

20 Ów bohater, Dhrysztaketu, pan Ćedich, rydwannik wielki,
choć tysiące wrogów zabił, leży powalony w bitwie.

21 Przy zabitym władcy Ćedich, jak jego żołnierze, krewni,
przez ptaki niepokojonym, stoją żony, Bujnowłosy.

22 Piękne żony króla Ćedich, umieściwszy na kolanach
wnuka księżniczki Daśarhów, prawdziwie dzielnego męża,
lamentują nad leżącym.

23 Spójrz także na jego syna, piękną twarz kolczyki zdobią,
Drona ciął go wielokrotnie w potyczce strzałami swymi.

24 Nie porzucił wcześniej ojca, który w bitwie walczył z wrogiem,
herosa, Zabójco Madhu, i nie czyni tego teraz.

25 Tak też syn mojego syna podążył za swoim ojcem,
Lakszmana za Durjodhaną, niszcząc bohaterskich wrogów.

26 Na poległych spójrz, Madhawo, Windę oraz Anuwindę
z Awanti, jak dwa zwalone wiatrem kwietne drzewa śala*.

27 W złotych bransoletach, zbrojach, dzierżąc strzały, miecze, łuki
leżą, lśnią ich bycze oczy, jaśnieją ich naszyjniki.

28 Nie spotkali śmierci, Kryszno, wszyscy Pandawowie z tobą,
bo umknęli Dronie, Bhiszmie, Karnie Waikartanie, Krypie,

29 Durjodhanie, dziecku Drony* i rydwannikowi z Sindhu*,
Somadatcie i Wikarnie oraz Krytawarmanowi,
mężom-bykom, którzy mieczem nawet bogów mogli zniszczyć.

30 Ci właśnie zginęli w bitwie, popatrz jak czas się obraca.
Bez wątpienia żadne brzemię nie przeważy przeznaczenia,
więc ci świetni kszatrijowie są zabici przez kszatrijów.

31 Już wtedy zabito, Kryszno, moich zapalczywych synów,
gdy nie osiągnąwszy celu, wróciłeś do Upaplawji*.

32 Potomek Śantanu* wówczas, jak i rozumny Widura
rzekli mi: „Do swoich synów sentymentem się nie kieruj”.

33 Opinia tych dwóch, mój drogi, nie mogła być niewłaściwa,
gdyż wkrótce synowie moi prochem będą, Dźanardano.

Waiśampajana rzekł:
34 Gdy tak rzekła, słaba z bólu Gandhari na ziemię padła,
nieszczęście dotknęło rozum, stałość odeszła, Bharato.

35 Wtedy gniew jej ciałem wstrząsnął, ból po synach ją wypełnił
i Gandhari roztrzęsiona Śauriego* uznała winnym.

Gandhari rzekła:
36 Dlaczego ty, Dźanardano, ginących zlekceważyłeś
Pandawów i Dhrytarasztry synów wrogich wobec siebie?

37 Ty, choć mogłeś, miałeś wielkie wsparcie, stałeś w wielkiej armii,
dla dobra dwóch stron działałeś, z obu stron słyszałeś mowy.

38 Skoro ty zagładę Kurów świadomie zlekceważyłeś,
spożyj więc swych czynów owoc, Madhawo wielkoramienny.

39 Tą siłą ascezy, którą zyskałam przez cześć dla męża,
przeklinam cię, nieprzystępny, panie z dyskiem i maczugą!

40 Skoro wykpiłeś, Gowindo, mordujących się wzajemnie
krewnych, Kurów i Pandawów, sam wyniszczysz własnych krewnych!

41 Także ty, Madhusudano, gdy trzydzieści sześć lat minie
po zabójstwie twoich krewnych, druhów, synów, będąc w lesie,
osiągniesz swą własną zgubę zadaną w nikczemny sposób*!

42 Tak samo kobiety twoje po zabójstwie synów, krewnych,
bliskich biegać będą wokół jak Bharatów te kobiety!

Waiśampajana rzekł:
43 Usłyszał te straszne słowa Wasudewa wielkoduszny
i rzekł do Gandhari boskiej, uśmiechając się nieznacznie:

44 „Nikt inny niż ja, czcigodna, nie zniweczy kręgu Wrysznich,
wiem, że tak ma być, kszatrijko, kroczysz wytyczoną ścieżką.

45 Ani inni ludzie, ani bogowie czy danawowie
nie zniszczą Jadawów, bo też sami siebie oni zniszczą”.

46 Gdy Daśarha tak przemówił, przerażeni Pandawowie
wielce byli przygnębieni i stracili chęć do życia.