9.46. Koronacja Waruny

Dźanamedźaja rzekł:
1 O braminie, wysłuchałem jak należy, z szczegółami
o cudownym namaszczeniu Kumary na generała.

2 Gdym wysłuchał, o asceto, jaźń mą widzę oczyszczoną,
włosy jeżą się na ciele, a me serce się raduje.

3 O Kumary namaszczeniu i zabiciu synów Diti
kiedy słucham, się raduję, a ciekawość moja wzbiera.

4 Jak bogowie z asurami namaścili tu Wód Pana,
o tym powiedz, o przemądry, tyś jest biegły, najprzedniejszy.

Waiśampajana rzekł:
5 Słuchaj, królu, zgodnie z prawdą, z uprzedniej epoki dziwu –
na początku ery Kryta zewsząd zeszli się niebianie,
biegle normy zachowując, do Waruny przemówili:

6 „Tak jak Śakra, władca niebian, zawsze strzeże nas przed lękiem,
tak ty również zostań władcą nad wszystkimi potokami.

7 Niech siedzibą twoją będzie odmęt wód, rekinów łono.
Panowanie swe rozciągnij nad rzek władcą – oceanem.

8 Wraz z księżycem również malej i wraz z nim przybywaj także”.
„Niech tak będzie” rzekł Waruna do zebranych niebian, królu.

9 Wszyscy razem się zebrali i Warunę, mórz ostoję,
uczynili wód monarchą rytem zgodnym z przepisami.

10 Gdy Warunę namaścili na potworów morskich władcę,
cześć oddali wód królowi i wrócili do swych siedzib.

11 Tak niebianie namaścili Warunę o wielkiej sławie
i roztoczył on opiekę nad rzekami, jeziorami,
morzami, wodogrzmotami należycie, jak roztacza
Stuofiarny nad bogami.

12 Również tam on dotknął wody, rozdał dobra znamienite
i Pralamby* gromca mądry ruszył wprost do brodu Ognia,
gdzie Pożeracz Obiat zginął, w drzewie śami się skrywając.

13 Kiedy mrok wsze światy okrył aż po góry Lokaloka,
do Pradziada wszystkich światów czcigodnego się zwrócili:

14 „Panie, Ogień gdzieś nam zniknął, powód tego nam nieznany,
niech się światy nie rozpadną, dostarcz nam z powrotem ogień!”.

Dźanamedźaja rzekł:
15 Czemuż to bóg Ogień zniknął, on wszak światy ukazuje?
Jak znaleźli go bogowie? O tym nam prawdziwie powiedz.

Waiśampajana rzekł:
16 Wystraszony klątwą Bhrygu, jaśniejący, co zna wszystkich,
wstąpił w łono drzewa śami i tak zniknął pan szlachetny.

17 A gdy Ogień wszędy wygasł, niebianie z Wasawą* z przodu,
cierpiąc, szukać go zaczęli płonącego, zgubionego.

18 Gdy do brodu Ognia doszli, w łonie śami zobaczyli
jak rozpłomieniony mieszka wewnątrz w zgodzie z regułami.

19 Zebrani niebianie wszyscy, z Bryhaspatim na ich czele,
kiedy Ogień odnaleźli, radowali się z Wasawą.
I odeszli, tak jak przyszli, ogień stał się Wszystkożernym

20 z mocy klątwy Bhrygu, królu, jak obwieścił to Wed znawca.
Wziął tam kąpiel ów rozumny i do Brahmajoni poszedł,

21 gdzie to Pradziad wszystkich stworzeń, światy bóg wyemanował.
Onegdaj Brahma z bogami, bóg przemożny, wziął tam kąpiel
i z regułą w zgodzie stworzył wszelkie bogów pożywienie.

22 Wziął tam kąpiel, rozdał dary rozmaite i bogate,
i podążył do Kubery brodu, gdzie syn Ilabili*,
spełniwszy ascezę, zyskał swe zwierzchnictwo nad bogactwem.

23 Każdy, który tam przebywa, wszelkie skarby i bogactwa
zyska, o najlepszy z ludzi. Dzierżca Pługu w owym brodzie
się wykąpał jak należy i braminom rozdał dary.

24 W najlepszym Kubery gaju ujrzał miejsce, gdzie onegdaj
srogą ascezę wypełniał ten wspaniały wielki duchem.

25 Tam to król Kubera zdobył błogosławieństwa rozległe:
nad bogactwem panowanie, także przyjaźń z mężnym Rudrą,

26 boskość, władztwo nad kierunkiem* i Nalakuberę syna.
Wszystko to Pan Bogactw zdobył bardzo szybko, o barczysty.

27 Tam też został namaszczony przez przybyłe grono wiatrów,
dostał boski, przewspaniały statek powietrzny Puszpakę,
zaprzężony w stado gęsi i bogactwa też Nairryty.

28 Bala, królu, wziął tam kąpiel, rozdał dary bezgraniczne,
przyodziany w białe szaty spiesznie ruszył ku brodowi,

29 gdzie wszelkie stworzenie mieszka, kwiat i owoc jest tam stale,
z przeróżnych sezonów gaje – zwą go Głożynowarowym.