9.42. Saraswati uwalnia się od klątwy

Waiśampajana rzekł:
1 Kiedy wściekły Wiśwamitra, mądry, rzekę klątwą raził,
w tym najlepszym świętym brodzie jucha z nurtem popłynęła.

2 Zewsząd zeszły się rakszasy, o Bharato, z królów pierwszy,
i, do woli krew spijając, wielce rade tam mieszkały.

3 Do sytości napojone, radosne, bez niepokojów,
tańcowały z głośnym śmiechem niczym po zdobyciu niebios.

4 Wieszczowie pewnego razu, których skarbem jest asceza,
na pielgrzymkę się udali w stronę zdrojów Saraswati.

5 Gdy buhaje pośród wieszczów w brodach wszelkich się obmyli,
przepełnili się radością, zręczni i umartwień chciwi
i ruszyli w miejsce, królu, gdzie ów bród był położony.

6 Kiedy szczęśni tam przybyli do srogiego wielce brodu,
zobaczyli Saraswati wody, które krwią płynęły,
wypijane przez rakszasy tłumnie tam zebrane, królu,

7 i gdy mędrcy stali w ślubach rakszasów ujrzeli rzeszę,
wszelkich starań dołożyli, by ratować Saraswati.

8 Razem szczęśni ci asceci, którzy w owo miejsce przyszli,
przywołali z rzek najpierwszą i tak do niej przemówili:

9 „O przepiękna, mów przyczynę, czemuż toń twa tak wygląda?
Skąd nieszczęście twe się bierze? Usłyszawszy, zaradzimy”.

10 Wszystko im opowiedziała, co się stało, cała drżąca.
Gdy ujrzeli jej cierpienie, tak ozwali się asceci:

11 „O przyczynie słyszeliśmy i o klątwie, o bezgrzeszna.
Teraz wszyscy my asceci uczynimy, co właściwe”.

12 Tak do pierwszej z rzek odrzekli i ze sobą rozmawiali:
„Uwolnijmy Saraswati od tej klątwy, wszyscy razem”.

13 Z mocy słów ich Saraswati znów wróciła do natury,
szczęsne wody się zrodziły i jak pierwej popłynęły.
Wśród rzek pierwsza uwolniona, zajaśniała jak onegdaj.

14 Widząc wody Saraswati, które mędrcy oczyścili,
rakszasy złożyły dłonie, głodem wielkim udręczone
błagały zebranych mędrców, współczujących, raz za razem:

15 „Przeraźliwy głód cierpimy, odtrąciwszy wieczne prawo,
wszak to nie jest z naszej winy, że jesteśmy grzesznikami.

16 To z dezaprobaty waszej i za sprawą niecnych czynów
przyrasta stronnictwo nasze, stąd są brahmarakszasowie.

17 Ci wśród sług oraz wytwórców czy też wojów, co nienawiść
okazali swą braminom, ci zostają rakszasami.

18 Preceptora czy kapłana, mistrza, stworzeń czy starszyzny
którzy nie uszanowali, ci zostają rakszasami
i przez łona splugawienie z grzesznych kobiet są rodzeni.

19 Więc okażcie, dwójzrodzeni, swą łaskawość nam w potrzebie,
wszak możliwym jest to dla was, by ocalić wszystkie światy”.

20 Wysłuchawszy ich, wieszczowie wysławiali wielką rzekę,
by wyzwolić więc rakszasy, rzekli do nich czyści w myślach:

21 „Z robakiem, niedojedzone, na które kichnięto jadło,
zgniłe, co nie służy zdrowiu, z włosem, co na ziemię spadło,
czy którego pies się dotknął, niech rakszasów będzie działem.

22 Wiedząc to, uczony winien tego jadła się wystrzegać,
kto spożywa taką strawę, ten je pokarm rakszasowy”.

23 Oczyściwszy ów bród święty, wieszczowie ascezy pełni,
by ocalić też rakszasy, nakłaniali również rzekę.

24 Intencje pojąwszy wieszczów, ta najpierwsza wśród strumieni
ciało swe zaraz zmieniła w Arunę, wśród ludzi byku.

25 Wykąpawszy się w Arunie, co usuwa mord bramina,
ciał pozbyły się rakszasy i, monarcho, k niebu poszły.

26 Gdy król niebian to zrozumiał, kiedy spełnił setkę ofiar,
wziął w tym świętym brodzie kąpiel, od zła wszego się wyzwolił.

Dźanamedźaja rzekł:
27 Powiedz, czemuż to bóg Śakra* splamił się mordem bramina?
Jak, obmywszy się w tym brodzie, mógł od grzechu się uwolnić?

Waiśampajana rzekł:
28 Słuchaj zatem opowieści, królu ludzi, z szczegółami,
jak Wasawa* w dawnych czasach zerwał układ swój z Namućim.

29 Bojąc Indry się Namući w promieniach zamieszkał słońca,
z nim Wasawa przyjaźń zawarł, proponując taki układ:

30 „Ni mokrą, ni suchą bronią, ani w dzień, ani też w nocy,
nie zabiję cię, asuro, tak to, druhu, poprzysięgam”.

31 Uczyniwszy taki układ, włodarz gęstą mgłę wytworzył
i Wasawa pianą z wody głowę ściął antybogowi.

32 Ścięta głowa Namućiego za Śakrą dążyła z tyłu:
„Grzeszniku, morderco druha!” -– wyzywała Śakrę z bliska.

33 Gdy tak głowa go trapiła wciąż na nowo, udręczony
udał się wprost do Praojca i przedstawił całą sprawę.

34 Władca świata rzekł do niego: „W Arunie z regułą w zgodzie
wykąp się i złóż ofiarę, to usunie mord bramina”.

35 Po tych słowach Baligromca w gaju tuż przy Saraswati
z regułą ofiarę złożył i wykąpał się w Arunie.

36 Tak wyzwolił się od grzechu, co z bramina mordu powstał,
i Trzydziestki Pan* się udał wesół do trzeciego nieba.

37 Również głowa Namućiego się obmyła tam, Bharato,
i sięgnęła światów wiecznych, co są dojną krową życzeń.

38 Bala wielki duchem wód jej również dotknął,
dary różnorodne rozdawał obficie,
prawość wielką zyskał zacny w każdym czynie
i się udał prosto do brodu Księżyca.

39 Księżyc tam ofiarę radźasuja spełnił
zgodnie z regułami, królu, w dawnych czasach.
Sam przemądry Atri, pierwszy wśród braminów,
był kapłanem głównym na najlepszej z ofiar.

40 Wielka u jej kresu bitwa się odbyła
niebian z rakszasami, dziećmi Diti, Danu.
Potyczkę okrutną zowią Tarakową,
gdyż Tarakę zmorzył Skanda w czas jej trwania.

41 Zdobył Mahasena wśród niebian przywództwo,
ten, który jest śmiercią dla potomków Diti.
Osobiście mieszka tam ów Karttikeja,
wiecznie jako chłopiec, tam gdzie król figowców*.