9.17. Zabójstwo wojowników

Sańdźaja rzekł:
1 Po zabiciu Śalji, królu, zwolennicy króla Madrów
odłączyli się od wielkiej armii – siedemset rydwanów.

2 Durjodhana wsiadł na słonia olbrzymiego niczym góra,
z wielkim na nim parasolem i długimi wachlarzami,
i wstrzymywał Madrów, krzycząc: „nie idźcie, nie idźcie dalej!”.

3 Chociaż stale wstrzymywani wojowie przez Durjodhanę,
pragnąc zabić Judhiszthirę, kroczyli na armię Pandów.

4 Ci bohaterowie, władco, na walkę zdecydowani,
głośny dźwięk wydając z łuków, z Pandawami się ścierali.

5–6 Słysząc, że nie żyje Śalja, że Król Prawa jest dręczony
przez Madraków, rydwanników oddanych królowi Madrów,
syn Prythy* nadciągnął wówczas, naciągając łuk – Gandiwę,
wypełniając strony świata stukiem rydwanu – rydwannik.

7–8 Następnie Ardźuna, Bhima, bliźniacy Madri i Pandu,
Satjaki – wśród mężów tygrys, synowie Draupadi wszyscy,
Dhrysztadjumna i Śikhandin, Pańćalowie z Somakami,
pragnąc chronić Judhiszthirę, zewsząd wrogów otoczyli.

9 Chociaż zewsząd otoczeni przez Pandawów, byki mężów
szyki armii tej mącili jak makary* morskie wody.

10 Niczym wielka rzeka Ganges mącona przez nawałnicę,
tak mącona była, królu, raz po raz Pandawów armia.

11 Atakując wielką armię, rydwannicy – desperaci
wstrząsali nią, twoi woje, jak drzewami silne wichry.

12 Liczni tam wykrzykiwali: „Gdzie jest ten król Judhiszthira?
I dlaczego nie widzimy tam żadnego z jego braci?

13 Ani Pańćalów herosów, Śikhandina rydwannika,
Dhrysztadjumny ani wnuka Śiniego*, Draupadi synów?”.

14 Tych krzyczących tak żołnierzy, sprzymierzeńców króla Madrów
bili synowie Draupadi, rydwannicy, z Jujudhaną.

15 Niektórych miażdżyły koła, maszty flag siekały innych,
widać było, jak przez wrogów twoi byli mordowani.

16 Patrząc na Pandawów w walce, wojownicy twoi, królu,
zewsząd na nich szli gwałtownie, choć twój syn ich powstrzymywał.

17 Durjodhana powstrzymywał mężów tych, chcąc gniew ich studzić,
lecz żaden rydwannik wielki nie słuchał rozkazów jego.

18 Wymowny Śakuni wówczas, syn króla Gandhary ludu,
zwrócił się do Durjodhany tymi słowy, wielki królu:

19 „Dlaczego na naszych oczach wojska Madrów są niszczone?
Nie jest to, Bharato, słuszne, skoro ty w tej bitwie jesteś.

20 Wspólnie powinniśmy walczyć – taką mieliśmy umowę,
więc dlaczego lekceważysz wrogów, gdy nas zabijają?*”.

Durjodhana rzekł:
21 Choć ich wcześniej wstrzymywałem, moich słów nie posłuchali,
więc są wszyscy zabijani, idąc na Pandawów armię.

Śakuni rzekł:
22 Wojownicy wściekli w walce woli wodza są niechętni,
nie możesz się na nich gniewać, to nie czas stać obojętnie.

23 Kroczmy wszyscy zjednoczeni, wojownicy, wozy, słonie,
by ocalić wielkich wojów, towarzyszy króla Madrów.

24 Chrońmy się wzajemnie, królu, dokładając wszelkich starań!

Sańdźaja rzekł:
Gdy to rozważyli, wszyscy poszli wspomóc wojska Madrów.

25 Król, gdy słowa te usłyszał, otoczony wielką armią
kroczył, jak lew ryk wydając, który wstrząsał całą ziemią.

26 „Zabijaj, przebijaj, chwytaj, bij, odcinaj!” – takie krzyki
głośne, potomku Bharaty, słychać było w twojej armii.

27 Pandawowie zaś, dostrzegłszy towarzyszy króla Madrów
złączonych, podjęli atak centralną dywizją swoją.

28 Już po chwili, panie ludów, widać było zabijanych
dzielnych mężów w bliskim starciu, towarzyszy króla Madrów.

29 Gdy podążaliśmy naprzód, szybko nas nieprzyjaciele
mordowali, zjednoczeni, szczęśliwi, radośnie krzycząc.

30 Wszędzie widać było ciała bez głów, jak się podnosiły –
a wielki meteor leciał środkiem nieba wprost ku słońcu.

31 Ziemię pokryły zniszczone rydwany, zaprzęgi, osie,
martwi wielcy rydwannicy i zamordowane konie.

32 Tam na placu boju, królu, widać było wojowników
ciągniętych przez konie szybkie jak wiatr, tkwiące w swych zaprzęgach.

33 Jakieś konie wciąż ciągnęły pozbawione kół rydwany,
inne wlokąc część rydwanu, wlekły się na różne strony;
to tu, to tam widać było sznurami spętane konie.

34 Spadający rydwannicy zdawali się przypominać
siddhów* pozbawionych nieba po swych zasług wyczerpaniu.

35–36 Po zabójstwie wojowników, towarzyszy króla Madrów,
widząc, jak kroczymy naprzód, Parthowie na swych rydwanach
gwałtownie atakowali – żołnierze zwycięstwa żądni,
czyniąc przemieszaną wrzawę świstem strzał i konch odgłosem.

37 Znów nas atakując, woje, którzy cel swój osiągali,
potrząsając kołczanami, wznosili jak lwy okrzyki.

38 Widząc więc wymordowaną wielką armię króla Madrów,
widząc też, że poległ w bitwie Madrów król, bohater dzielny,
wszystkie wojska Durjodhany znowu się wycofywały.

39 Mordowane przez Pandawów o zwycięstwie już myślących
rozpraszały się na strony zdumione i zastraszone
przez łuczników doskonałych.