10.7. Ofiarowanie miecza

Sańdźaja rzekł:
1 Rozmyślając w taki sposób, ów syn Drony, panie ludów,
zszedł z rydwanu i, w pokorze stojąc, myśli swe przywołał.

Syn Drony rzekł:
2 Srogiego*, Trwałego, Śiwę, Rudrę, Śarwę, Władcę, Pana,
Gór Mieszkańca, Dobroczyńcę, Stwórcę Bytu, Niezmiennego,

3 Mającego ciemną szyję*, Nienarodzonego, Śakrę,
Krathę, Ofiar niszczyciela, Posiadacza wszelkich kształtów,
mającego trzecie oko, wielu form małżonka Umy,

4 kremacyjnych pól mieszkańca*, Szalonego, Potężnego,
Pana ganów, dzierżyciela maczugi zwieńczonej czaszką,
cnotliwego eremitę z włosami poskręcanymi,

5 oto ja ofiarą z siebie, której nie ogarnia umysł,
nie dokona mały duchem, uczczę trzech miast Niszczyciela.

6 Ów był czczony dawniej, dzisiaj i w przyszłości będzie czczony,
niezawodny, w szacie ze skór, z ciemno rdzawą barwą włosów,
Sinoszyi, wyjątkowy, w swej energii niespożyty;

7 Świetlisty Wszechstwórca, Brahman, spełniający śluby cnoty,
ascezie oddany stale, Nieskończony, cel ascetów;

8 Pan ganów o wielu formach, Trójoki, swej świcie miły,
twarz jego wódz ganów* widział, twarz tę drogą sercu Gauri;

9 śniady, ojcem jest Kumary*, byk najlepszym mu wierzchowcem,
w cienkiej szacie, choć surowy, dba o strojny wygląd Umy;

10 od wyższych wyższy – najwyższy, nic od niego nie jest wyższe,
strzał, pocisków pan największy, wszystkich świata stron kres prawy;

11 bóg odziany w złotą zbroję, księżyc zdobi jego głowę,
temu bogu się oddaję, jego prosząc o opiekę
przez najwyższą kontemplację.

12 Dziś nieszczęście to poskramiam, straszne, nie do poskromienia,
ofiarę ze wszystkich bytów czystą ja czystemu składam*.

Sańdźaja rzekł:
13 Gdy bóg poznał jego myśli, w których ofiarował siebie,
stanowcze, przed wielkim duchem złoty ołtarz się pojawił.

14 Na ołtarzu tym, o królu*, powstał jaśniejący ogień,
który objął płomieniami niebo oraz całą ziemię.

15 I powstały tam istoty o płonących szczękach, oczach,
wiele nóg, głów, ramion miały, wielkie niczym słonie, góry.

16 W kształcie psów, wielbłądów, dzików, z twarzami szakali, koni,
krów, niedźwiedzi, dzikich kotów, jak też panter lub tygrysów.

17 Miały też oblicza kruków, papug, małp, olbrzymich wężów
albo twarze dzikich gęsi, wszystkie blaskiem jaśniejące.

18 Twarze innych, o Bharato, wyglądały jak dzięcioły,
sójki, żółwie, krokodyle lub delfiny znad Gangesu,

19 jak olbrzymie wodne stwory albo wielkie wieloryby,
lwy albo też rybołowy lub gołębie, lub też słonie.

20 Inne jak turkawki miały dzioby lub jak kormorany,
niektóre na rękach uszy, inne tysiąc oczu miały,
jeszcze inne po sto brzuchów.

21 Bez ciał albo z wilczym pyskiem, Bharato, z jastrzębim dziobem,
czasem także bez głów, królu, lub z niedźwiedzim strasznym pyskiem;

22 z płonącymi językami, oczami albo ustami,
z twarzami baranów inne lub twarzami kozłów, królu.

23 Inne miały wygląd muszli – twarze z muszli, z muszli uszy,
świty ich girlandy miały z muszli, a ich głosy brzmiały
jak dźwięk z muszli wydobyty.

24 Jedne poskręcane włosy albo też pięć kępek włosów
miały, inne były łyse, z brzuchami zapadniętymi,
cztery kły, języki cztery, uszy w szpic, na głowie diadem;

25 inne z kępką włosów, władco, lub z włosami kręconymi,
turban lub koronę miały, piękne twarze pełne zdobień.

26 Na głowie nosiły wianki z lotosów lub lilii wodnych
kwiecia, pełne majestatu, setki ich, tysiące były.

27 Jedne miały w rękach dyski śmierć niosące setkom wojów,
inne – maczugi, zmiażdżacze, pałki lub sieci, Bharato.

28 Wściekłe w walce, strzały niosły w kołczanach na plecach spiętych,
z flagami lub sztandarami, z dzwonkami lub toporami.

29 W rękach też wzniesionych miały wielkie sieci i maczety,
strzały, miecze, a na głowach węże zdobne jak diademy,
inne z wielkich wężów miały bransolety na ramionach
albo miały też na sobie różnorodne, pstre ozdoby.

30 Kurzem lub błotem pokryte, z wieńcami na białych szatach,
ciemno- lub czerwonoskóre, lub dokładnie ogolone.

31 Radosne, od złota lśniące, te ze świty boskiej grały
na kotłach, na konchach, bębnach, tamburynach, werblach, rogach,

32 przy tym tańcząc lub śpiewając jedne, drugie podskakując,
inne w powietrzu pływając i hasając z wielką siłą.

33 Szybko i gwałtownie gnały byty te, wiatr im rozwiewał
włosy, niczym wielkie słonie w szale rycząc raz za razem.

34 Wygląd ich potworny, straszny, z dzidami, włóczniami w rękach,
w jaskrawych kolorach odzież, pstre girlandy, wonne maści.

35 Klejnoty, naramienniki zdobiły wzniesione ręce
potężnych zabójców wrogów o niezwyciężonej mocy.

36 Krew, tłuszcz, nieczystości chłepczą, ich pokarmem mięso, trzewia,
czub na głowie, kolczyk w uchu, chude lub z wydętym brzuchem.

37 Karłowate lub olbrzymie, potężne, przerażające,
monstra z czarną dolną wargą, z wielkim, twardym przyrodzeniem.

38 Różne cenne tiary miały, łyse lub z włosów splotami,
mogłyby słońce i księżyc, niebo, gwiazdy i planety
złożyć na powierzchni ziemi.

39 Siłę miałyby, by zniszczyć czteroraką rzeszę istot*,
ci nieustraszeni stale słudzy brwi zmarszczonych Hary*;

40 działający z własnej woli, doskonali sprzymierzeńcy –
stronnicy Pana Trójświata, rozkoszy oddani stale,
choć od namiętności wolni, elokwentni władcy mowy.

41 Osiem boskich cech posiadły*, co nie wprawia je w zdumienie,
a czcigodny Hara stale jest zdumiony ich czynami.

42 Myślą, mową, uczynkami przez oddanych stale czczony,
myślą, mową, uczynkami Pan je czci jak własne dzieci.

43 Zawsze wściekłe na niewiernych, jedne krew, tłuszcz drugie chłepczą,
inne ciągle piją somę o dwudziestu czterech smakach.

44 Wed hymnami, celibatem, ascezą, samokontrolą
Pana Trójzębu* łagodząc, z jego bytem się złączyły.

45 Przeszłości, teraźniejszości i przyszłości Pan Czcigodny,
Wielki Bóg, a z nim Parwati radują się z tymi, które
jego własny byt stanowią, wśród zastępów tychże istot.

46 Wypełniając całą przestrzeń rozmaitym dziwnym śmiechem,
warkotem, krzykami, rykiem, oblazły Aśwatthamana,

47 wielbiąc czcią Wielkiego Boga, roztaczając blask płomienny,
pragnąc powiększyć wspaniałość wspaniałego syna Drony.

48 Pragnąc poznać jego świetność i prześledzić nocny atak,
wszystkie te straszliwe byty, mając w rękach przeokropne,
przerażające maczugi, pochodnie, oszczepy, włócznie,
ze stron wszystkich doń przybyły.

49 Z powodu widoku tego nawet trójświat strach ogarnął*,
lecz wielkiego bohatera lęk nie dopadł, choć to widział.

50 Więc syn Drony z łukiem w ręku w zarękawiu, napalcznikach,
postępując z własnej woli, sam siebie w ofierze złożył.

51 Łuk polanem był ofiarnym, a cedzidłem jasne strzały*,
jego własny byt obiatą w tej ofierze, o Bharato.

52 Oto Drony syn przesławny z mantrą poświęconą Somie*,
wielce gniewny, jak ofiarę darował samego siebie.

53 Dzikimi rytuałami dzikiego w działaniu Rudrę,
trwałego, wielkiego duchem sławił, mówiąc doń z pokorą:

54 „Oto ja, zrodzony w rodzie Angirasa*, o Czcigodny,
dzisiaj siebie składam w ogniu, przyjmij moją tę ofiarę.

55 Miłując cię, Wielki Boże, przez najwyższą koncentrację
w tym nieszczęściu, o Wszechbycie, tobie składam tę ofiarę.

56 W tobie tkwią istoty wszystkie i ty tkwisz w istotach wszystkich,
w tobie jedność się znajduje zasadniczych właściwości.

57 Ucieczko wszech stworzeń, Panie, przyjmij mnie jako obiatę,
oto zwracam się do ciebie, gdyż nie mogę zniszczyć wrogów”.

58 Mówiąc to, syn Drony wstąpił na ołtarz z płonącym ogniem
i, oddając siebie Bogu, w ogniste płomienie wkroczył.

59 Widząc go jako ofiarę stojącego nieruchomo
z ramionami wzniesionymi, sam Czcigodny doń przemówił,
Bóg z obliczem uśmiechniętym:

60 „Prawdą, czystością, szczerością, wyrzeczeniem i ascezą,
powściągnięciem, cierpliwością, stałością, umiłowaniem,
intelektem oraz mową,

61 niestrudzony w dziele Kryszna należycie cześć mi składał
i dlatego też nikt inny nie jest droższy mi nad Krysznę.

62 Aby jemu cześć okazać i by ciebie poddać próbie,
zażarcie Pańćalów strzegłem, sił magicznych używając.

63 Lecz już cześć mu okazałem poprzez ochronę Pańćalów,
teraz zaś czas ich pokonał, życie ich dobiegło końca”.

64 Tak przemówił do łucznika wybornego Pan Czcigodny,
po czym wstąpił w jego ciało i dał mu miecz najwspanialszy.

65 Tak przez boga opętany lśnił bohater boskim blaskiem,
który ciało mu wypełnił i do walki go prowadził.

66 Pędziły wraz z nim istoty niewidzialne i demony,
kiedy do obozu wrogów kroczył niczym sam bóg Śiwa.