10.15. Doprowadzenie pocisku do upadku

Waiśampajana rzekł:
1 Gdy zobaczył tygrys mężów tych dwóch jak ogień żarliwych,
w pośpiechu swą boską strzałę powstrzymał Zdobywca Skarbów.

2 I rzekł najwspanialszy z mówców z pokorą do dwóch tych wieszczów:
„Użyłem tej broni mówiąc: »Niech broń moja broń tę stłumi!«.

3 Lecz gdym wstrzymał tę wspaniałą broń, pewnie nas wszystkich teraz
bez reszty syn Drony grzeszny spali żarem swojej broni.

4 Wy dwaj, czcigodni panowie, bogów przypominający,
zechciejcie podtrzymać dobro nasze oraz wszystkich światów”.

5 Powstrzymał słowami tymi swoją broń Zdobywca Skarbu,
choć to powstrzymanie w starciu trudne nawet jest dla bogów.

6 Nikt inny oprócz Pandawy nie powstrzyma tej wspaniałej
broni wypuszczonej w starciu, nikt, nawet sam Śatakratu*.

7 Powstałej z brahmana żaru, ciśniętej nie zdoła wstrzymać
marny duchem, a jedynie kroczący czystości ścieżką*.

8 Kto porzuca ślub czystości, a ciśniętą broń wstrzymuje,
temu broń ta głowę utnie i wszystko, co jego, zniszczy.

9 Praktykując ślub czystości, zdobył broń tę niezdobytą,
lecz nie miotał nią Ardźuna nawet wśród największych nieszczęść.

10 Oddany prawdomówności bohater, bramiński student,
syn Pandu ceniący mistrzów broń tę zdolny był powstrzymać.

11 Lecz syn Drony, widząc wieszczów obu tych, stojących przed nim,
nie był w stanie swojej broni straszliwej powstrzymać w starciu.

12 Niezdolny do powstrzymania najwspanialszej broni w walce
strapiony syn Drony, królu, przemówił do Dwaipajany:

13 „Dotknięty największą klęską, pragnąc życie swe ocalić,
cisnąłem tą bronią, mędrcze, ze strachu przed Bhimaseną.

14 Bo ów Bhimasena, panie, nieprawo postąpił w walce,
pragnąc w niegodziwy sposób zabić syna Dhrytarasztry.

15 Przeto bronią tą cisnąłem, choć duchowo nie dojrzałem,
lecz nie jestem w stanie teraz jej powstrzymać, o braminie.

16 Wypuściłem broń tę boską, nie do pokonania, mędrcze,
z blaskiem ognia, głosząc mantrę: »Ku Pandawów zniweczeniu!«.

17 Tak właśnie zaplanowana, by położyć kres Pandawom,
dzisiaj wszystkich synów Pandu ogołoci z ich żywota.

18 Popełniłem grzech, braminie, gdyż umysłem gniew zawładnął
i cisnąłem bronią w starciu, pragnąc zabić synów Prythy”.

Wjasa rzekł:
19 Syn Prythy, Zdobywca Skarbu, zna broń »głownię Brahmy«, chłopcze,
ale nią nie cisnął w gniewie ani by cię zabić w bitwie.

20 Ardźuna tą bronią cisnął, aby twoją broń zniweczyć
podczas starcia, jednak później był w stanie broń swoją wstrzymać.

21 Choć zyskał wielkoramienny Dhanańdźaja* pocisk Brahmy
przez nauki twego ojca, jednak nie wystąpił przeciw
powinności wojownika.

22 Więc dlaczego pragniesz zabić tego znawcę wszelkiej broni,
stanowczego, szlachetnego, prawego, i jego braci?

23 A gdzie oręż »głownia Brahmy« zderzy się z innym wspaniałym
orężem, przez lat dwanaście w tym królestwie deszcz nie spadnie.

24 Dlatego, choć jest potężny, Pandu syn wielkoramienny
nie uderza w tę broń twoją, pragnąc dobra żywych stworzeń.

25 Pandawów, królestwo, ciebie stale powinniśmy chronić,
dlatego, wielkoramienny, ty też wstrzymaj tę broń boską.

26 Porzuć gniew swój, niech bezpieczni staną się synowie Prythy,
bo syn Pandu, wieszcz królewski, nie chce bezprawnie zwyciężyć.

27 I ofiaruj im ten klejnot, który masz na swojej głowie,
dostawszy go, Pandawowie w zamian życie ci darują.

Syn Drony rzekł:
28 Ten mój klejnot jest cenniejszy niż skarby lub inne dobra
osiągnięte na tym świecie przez Pandawów i Kaurawów.

29 Kto go posiadł, ten nie zazna nigdy strachu związanego
z bronią, głodem lub chorobą, od bogów, demonów, węży;

30 znika strach przed złodziejami lub przed rakszasów hałastrą;
taką siłę ma ten klejnot, że nie mogę się z nim rozstać.

31 Co mi jednak rzekłeś, panie, to niechybnie muszę zrobić,
oto klejnot, oto ja też!
Lecz ta strzała z trzciny wpadnie w łona kobiet Pandawiczów!
Bo ta broń, gdy raz wzniesiona, nieskuteczna być nie może*.

Wjasa rzekł:
32 Tak więc uczyń, lecz innego zamysłu nie realizuj,
zaprzestań, gdyś zwrócił strzałę w łona kobiet Pandawiczów!

Waiśampajana rzekł:
33 Wówczas, słysząc Dwaipajany słowa, strzałę tę wspaniałą
Aśwatthaman, cierpiąc wielce, skierował w niewieście łona.