9.55. Wzajemne besztanie

Waiśampajana rzekł:
1 Wrzaskliwa, Dźanamedźajo, była ta walka na słowa,
w kwestii tej król Dhrytarasztra pełen nieszczęścia powiedział:

2 „Ach, biada temu mężowi, który jest w tym położeniu,
w jakim jest syn mój potężny, pan jedenastu wojsk wielkich.

3 Wcześniej on władał królami wszystkimi, dzierżył tę ziemię,
teraz z maczugą w pośpiechu pieszo wyruszył do boju.

4 Choć opiekunem był świata, syn mój sam nie ma opieki,
z maczugą w ręku w bój rusza, ot, zmienność losu, cóż więcej?

5 Ach, wielkie spadło nieszczęście na mego syna, Sańdźajo!”.
Tak nieszczęśliwy przemówi pan ludów, a potem zamilkł.

Sańdźaja rzekł:
6 Jak chmura burzowa zagrzmiał w emocjach, jakby byk w stadzie
i wezwał potomka Prythy do walki ów heros walki.

7 Gdy wezwał Bhimę do walki Kaurawów król wielki duchem,
widoczne stały się znaki rozliczne, przerażające.

8 Wichry i trąby powietrzne powstały, deszcz kurzu spadał
i wszystkie świata kierunki ogarnął mrok niezgłębiony.

9 Pioruny grzmiały donośnie, aż włosy dęba stawały,
meteorytów spadały setki, tnąc przestrzeń podniebną.

10 Rahu zaś połknął Aditję*, chociaż nie w porę, monarcho,
ziemia, jej lasy i drzewa potężnie były wstrząsane.

11 Wichry dotkliwe wciąż wiały, zsyłając deszcze kamieni,
a górskie szczyty z wysoka spadały prosto na ziemię.

12 Rozliczne zwierząt gatunki pędziły na stron dziesiątki,
płonącookie szakale wyły straszliwie, okrutnie.

13 Nastały wstrząsy potężne, aż włosy dęba stawały,
w każdym płonącym kierunku zwierzęta wyły złowieszczo.

14 Wody się lały ze studni, tryskały na wszystkie strony,
głośne okrzyki słyszano, choć nie widziano krzyczących.

15 Gdy Wilczobrzuchy zobaczył znaki te i jeszcze inne,
rzekł tak do brata starszego – Judhiszthiry, Króla Prawa.

16 „Nie zdoła ten Sujodhana, nędznik, zwyciężyć mnie w walce,
bo dzisiaj wściekłość uwolnię długo skrywaną w mym sercu
na tego Indrę Kaurawów jak ogień w lesie Khandawa.

17 Dzisiaj cierń wyrwę, Pandawo, spoczywający w twym sercu,
zgładzę maczugą grzesznika, nędznika rodu Kaurawów.

18 Dzisiaj girlandę świetności umieszczę na twojej szyi,
gdy tego o grzesznych czynach zabiję w starciu maczugą.

19 Dziś jego ciało roztrzaskam maczugą na sto kawałków,
nie wkroczy więcej do miasta, co nazwę nosi od słonia*.

20 Węże nam wpuszczał do łóżek, zatruwał nasze jedzenie,
topił nas w Pramanakoti, chatę nam z laki podpalił,

21 wyśmiał nas na zgromadzeniu, zabrał nam cały majątek,
kazał żyć rok po kryjomu i mieszkać w lesie*, o prawy.

22 Dziś kres tych nieszczęść nastanie, o najwspanialszy z Bharatów,
w tym jednym dniu go zabiję i będę wolny od długu.

23 Życie to dziś Dhartarasztry, łotra o duszy nieczystej,
kończy się, pierwszy z Bharatów, nie ujrzy już matki, ojca.

24 Dziś ten hańbiący ród cały Śantanu – króla Kaurawów* –
życie, pomyślność, królestwo porzuci, legnie na ziemi.

25 Dziś Dhrytarasztra usłyszy, że ja mu syna zabiłem
i wspomni czyny niegodne, które obmyślił Śakuni”.

26 To rzekłszy, tygrysie królów, mąż dzielny chwycił maczugę
i stanął, wroga wzywając do walki jak Śakra Wrytrę.

27 Widząc go z maczugą w górze niczym Kailasę z jej szczytem*,
rzekł jeszcze raz Bhimasena wzburzony do Durjodhany:

28 „Pamiętaj o nieprawości podjętej w Waranawacie
właśnie przez ciebie, o królu, gdy sprzyjał ci Dhrytarasztra*.

29 Draupadi podczas miesiączki była nękana w pałacu,
króla zwiedliście w grze w kości ty i Śakuni Saubala.

30 W lesie też cierpień niemałych doświadczyliśmy przez ciebie,
w mieście Wiraty jak gdyby do innych łon wejść nam przyszło*.
Za wszystko dziś ci odpłacę, to szczęście widzieć cię, łotrze.

31 Przez ciebie leży pobity na łożu strzał ów przesławny
syn Gangi, pierwszy rydwannik, zabity przez Jadźńasenę*.

32 Zabici są Drona, Karna, a także Śalja prześwietny,
i syn Subali, Śakuni, ów sprawca ognia wrogości.

33 Martwy jest nędzny posłaniec, sprawca cierpienia Draupadi*,
zabici są twoi bracia – herosi dzielnie kroczący.

34 Zabici są ci i inni, liczni królowie – przez ciebie;
także i ciebie dziś zgładzę maczugą mą, bez wątpienia”.

35 Gdy Wilczobrzuchy przemówił donośnie tak, Indro królów,
rzekł mu twój syn nieulękły, prawdziwie mężny, o królu:

36 „Na cóż te liczne przechwałki? Po prostu walcz, Wilczobrzuchy!
Dzisiaj to ja ci odbiorę twą wiarę w bój, łotrze rodu!

37 Nie może być Durjodhana przez łotra jak ty takiego
strwożony tymi słowami jak jakiś inny człek z gminu.

38 To długotrwałe pragnienie szczęśliwie tkwiące w mym sercu,
by walczyć z tobą maczugą, trzydziestu bogów mi spełnia.

39 Cóż ci po długim gadaniu, cóż po przechwałkach tych, głupcze?
Niech się dopełni ta mowa, nie zwlekaj dłużej i działaj!”.

40 Słysząc tę jego przemowę przyklaskiwali jej wszyscy,
książęta i Somakowie, którzy tam byli zebrani.

41 Tak wysławiali go wszyscy, że włosy mu się zjeżyły
z radości i ów syn Kurów pewniejszy stanął do walki.

42 Dowódcy w dłonie klaszczący, sławiąc go jak słonia w szale,
sprawili, że większą radość czuł Durjodhana wzburzony.

43 Chwycił maczugę syn Pandu i rzucił się Wilczobrzuchy
z impetem na Dhartarasztrę* – szlachetny na szlachetnego.

44 Słonie potężnie trąbiły i konie rżały bez przerwy,
błyszczała broń wojowników, Pandawów żądnych zwycięstwa.