9.21. Pojedynki

Sańdźaja rzekł:
1 Syn twój, najlepszy rydwannik, gdy na rydwanie stał, władco,
i walczył, był nieugięty jak Rudra majestatyczny.

2 Ziemię pokryły tysiące strzał wypuszczanych przez niego,
zalewał wrogów strzałami, jak wód strumienie gór szczyty.

3 Nie było męża żadnego spośród Pandawów w tej walce
ni konia, słonia, rydwanu, nietkniętych jego strzałami.

4 Każdy wojownik, którego widziałem, o panie ludów,
był poraniony strzałami przez twego syna, Bharato.

5 Armia ich była okryta strzałami wielkiego duchem
jak armia kurzem okryta podczas manewrów żołnierzy.

6 Ziemię ze strzał utworzoną oglądaliśmy, ziem władco,
utworzył ją Durjodhana, łucznik o szybkich ramionach.

7 Wśród tych tysięcy żołnierzy wojsk twoich i twoich wrogów
zdał mi się ów Durjodhana jedynym być dzielnym mężem.

8 Niezwykłą tam widzieliśmy waleczność twojego syna,
gdy go jednego nie mogli pokonać wszyscy Parthowie.

9 Setką strzał ciął Judhiszthirę w walce tej, byku Bharatów,
Bhimę siedemdziesięcioma, a Sahadewę siedmioma.

10 Sześćdziesiąt cztery w Nakulę wbił, innych pięć w Dhrysztadjumnę,
siedmioma synów Draupadi przeszył, trzy wbił w Satjakiego,
strzałą niedźwiedzią roztrzaskał łuk Sahadewy, o panie.

11 Odrzucił łuk roztrzaskany syn Madri o wielkiej sile,
inny łuk wielki pochwycił i króla zaatakował,
i dziesięcioma strzałami ciął Durjodhanę w tym boju.

12 Wówczas też mężny Nakula, wspaniały łucznik, strzał dziesięć
przerażających na króla wypuścił i głośno krzyknął.

13 Satjaki natarł na króla strzałą o drzewcu nagiętym,
siedemdziesięcioma trzema Draupadejowie, Król Prawa
słał siedem, a Bhimasena strzał osiemdziesiąt mu posłał.

14 Zewsząd był zasypywany strzałami przez wielkich duchem,
nie zachwiał się jednak, władco, w obliczu wszystkich żołnierzy.

15 Wszyscy mężowie widzieli szybkość i zręczność, i siłę
wielkiego duchem herosa, wyższą nad wszystkie stworzenia.

16 Dhartarasztrowie odeszli niewielki dystans, o władco,
lecz króla nie dostrzegając, wrócili odziani w zbroje.

17 Gdy nadchodzili w pośpiechu, powstał straszliwy harmider,
jakby ocean się wzburzył w porze deszczowej i w nocy.

18 I gdy podeszli do króla w walce niezwyciężonego,
rzucili się na Pandawów wielcy łucznicy walczący.

19 Syn Drony odpierał atak Bhimy pełnego wzburzenia;
przez strzały, o wielki królu, miotane na wszystkie strony
nie można było rozpoznać mężów, stron głównych, pobocznych.

20 Ci dwaj okrutni w swych czynach, niepowstrzymani, Bharato,
walczyli, strach powodując, raz atak, raz opór czyniąc;
wstrząsali światem, ich skóra sztywniała od pracy cięciw.

21 Śakuni waleczny w boju napierał na Judhiszthirę,
cztery mu konie powalił Subali syn bohaterski
i wydał okrzyk potężny, co całym wojskiem wstrząsnęło.

22 Lecz w chwili tej Sahadewa mocarny dzielnego króla,
w walce niepokonanego, zabrał na swoim rydwanie.

23 Na inny rydwan więc wkroczył Prawości Król – Judhiszthira
i dziewięć strzał Śakuniemu posłał, a później pięć posłał;
i głośny ryk z siebie wydał najlepszy z wszystkich łuczników.

24 Nastała bitwa wspaniała, lecz, panie, przerażająca,
radość budząca wśród widzów, czczona przez siddhów, ćaranów*.

25 Uluka* inteligentny mistrza łuczników, Nakulę,
ciął bitwą upojonego deszczami strzał ze stron wszystkich.

26 A bohaterski Nakula rzęsistym deszczem strzał zewsząd
odpierał cięte ataki syna Saubali* w tej walce.

27 Widziani byli, jak walczą dwaj rydwannicy szlachetni,
obaj walczący odważnie, zdolni do zbrodni wzajemnej.

28 Oprócz nich też Krytawarman – walcząc z zabójcą swych wrogów,
wnukiem Śiniego* – lśnił, królu, jak Śakra w potyczce z Balą*.

29 Łuk Dhrysztadjumny roztrzaskał w potyczce tej Durjodhana,
a łuku pozbawionego ranił ostrymi strzałami.

30 Lecz Dhrysztadjumna wciąż walczył i biorąc broń inną, świetną,
przeciw królowi bój toczył na oczach wszystkich łuczników.

31 Potężna walka nastała pomiędzy nimi, Bharato,
jak starcie dwóch najwspanialszych słoni, co wściekłe są w szale.

32 Gautama* pełen wściekłości, bohater, przeszył wieloma
strzałami z drzewcem nagiętym synów Draupadi mocarnych.

33 Walczył on z nimi jak gdyby odwieczny byt ze zmysłami,
toczyli walkę okrutną, nieokiełznaną, bezkresną.

34 Oni go niepokoili jak zmysły nierozumnego,
on ogarnięty wściekłością przeciw nim walkę prowadził.

35 Walka to była wspaniała, gdy on i oni walczyli,
stale toczyli bój niczym byt nieśmiertelny i zmysły.

36 Ludzie się z ludźmi zderzyli, słonie z innymi słoniami,
konie zderzyły się z końmi, a z rydwannikiem rydwannik,
dalej toczyła się walka straszliwa, o panie ludów.

37 Ta finezyjna, ta straszna, a tamta dzika, o panie,
liczne, straszliwe potyczki toczyły się, wielki królu.

38 Gdy starli się w wielkiej bitwie ci wrogów swych dręczyciele,
ranili jeden drugiego, zderzali się, zabijali.

39 Kurz gęsty był tam widziany, przez oręż ich unoszony,
powstały przez powiew wiatru, jeźdźców pędzących na koniach.

40 Wznoszony przez koła wozów, gwałtowne oddechy słoni,
rdzawy jak chmury o zmierzchu kurz drogę słońca przesłaniał.

41 Kurzem tym słońce przyćmione cały swój blask zatraciło
i ziemia nim się okryła, i rydwannicy waleczni.

42 Lecz zaraz, po krótkiej chwili, kurz opadł we wszystkich stronach,
gdy ziemię, wielki Bharato, skropiła krew bohaterów;
w końcu więc zniknął kurz gęsty, którego widok przerażał.

43 A wówczas, o wielki królu, widziałem już pojedynki
zgodne z pozycją i wiekiem, w pełne okrucieństw południe;
znów widać było, monarcho, jasno świecący blask zbroi.

44 Przeszywający huk nastał strzał w bitwie opadających,
jak gdyby wielki trzcinowy gaj wszędzie wokół się palił.