9.58. Kopnięcie nogą

Sańdźaja rzekł:
1 Widząc, jak upadł jak drzewo śala ogromne, wyrwane
wraz z korzeniami, radosne stały się wojska Pandawów.

2 Wszystkim Somakom z radości włosy aż dęba stawały,
gdy zobaczyli lwa, który słonia wściekłego powalił.

3 Gdy pobił tak Durjodhanę chełpliwy ów Bhimasena,
podszedł do niego, gdy leżał, i rzekł do Indry Kaurawów:

4 „Dawniej na sali zgromadzeń widząc, że jedną ma szatę
Draupadi, kpiłeś z nas, łotrze, i bydłem nas nazywałeś;
skosztuj więc teraz, łajdaku, owoców swego szyderstwa”.

5 Gdy rzekł to, swą lewą nogę oparł na jego czuprynie,
a później kopnął tą nogą głowę lwa tego wśród królów.

6 I oto czerwony z gniewu Bhima, wojsk wrogich niszczyciel,
znów się odezwał w te słowa, posłuchaj ich, władco ludów:

7 „Którzy przed nami z pogardą tańcując, krzyczeli: »bydło!«,
przed tymi teraz z pogardą tańcując, krzyczymy: »bydło!«.

8 Nie stosujemy oszustwa, ognia, gry w kości, podstępów,
tylko na siłę swych ramion stawiając, wrogów niszczymy”.

9 Odległy brzeg wrogości osiągając,
rzekł Wilczobrzuchy, śmiejąc się łagodnie,
do Judhiszthiry, Keśawy, Sryńdźajów,
Zdobywcy Skarbów i dwóch synów Madri*:

10 „Którzy Draupadi podczas menstruacji
wlekli, a potem szatę z niej zdzierali,
patrzcie, tych Dhartarasztrów Pandawowie
zabili przez ascezę Jadźńaseni*.

11 Którzy nas zwali sezamem jałowym*,
srodzy synowie króla Dhrytarasztry,
tych zabiliśmy, wojska ich, stronników,
gotowi iść do nieba lub do piekła”.

12 Znów na maczugę opartą o ramię
króla na ziemi leżącego spojrzał
i lewą nogą uderzył go w głowę,
mówiąc do Durjodhany: „Ty nędzniku!”.

13 Widząc, jak marny duchem Bhimasena
z lubością nogę położył na głowie
króla Kaurawów, najlepsi z Somaków,
prawi w swym sercu, wzdrygali się przed tym.

14 Gdy chełpił się Wilczobrzuchy, pobiwszy twojego syna,
i tańczył w koło szaleńczo, rzekł Król Prawości te słowa:

15 „Nie miażdż mu głowy swą stopą i nie gwałć wielkiej prawości,
to król, nasz krewny, pobity, to jest nikczemne, bezgrzeszny.

16 On padł, zabici są jego doradcy, bracia, synowie,
brat nasz już ofiar nie zyska, nikczemne jest to, co czynisz*.

17 »Prawy jest ten Bhimasena« tak dawniej ludzie mawiali
o tobie, czemu więc, Bhimo, znieważasz króla w ten sposób?”.

18 I patrząc władca, syn Kunti, na Durjodhanę w tym stanie,
z oczami od łez mokrymi wyrzekł do niego te słowa:

19 „Tak to zarządził Kreator potężny, o wielkim duchu,
że my cię zabić chcieliśmy, a ty nas, z Kurów najlepszy.

20 Lecz to z powodu twych przewin nieszczęście to cię dopadło
wielkie, przez żądzę ogromną i przez głupotę, Bharato.

21 Doprowadziłeś do śmierci kompanów, braci i ojców,
synów i wnuków, i mistrzów i ku zagładzie sam zmierzasz.

22 Z twej winy my zabiliśmy twych braci i innych krewnych,
wszystkich na wielkich rydwanach, to – myślę – los niezgłębiony.

23 W strapieniu swym Dhrytarasztry synowe i żony wnuków
teraz, gdy ból je wyniszcza, złorzeczą nam jako wdowy”.

24 To rzekłszy, westchnął syn Prythy dotknięty wielkim nieszczęściem
i przez czas długi rozpaczał Prawości Król–Judhiszthira.