1.8 Ryt o synów

Lecz tak potężny ów władca, prawy i ducha wielkiego,
Choć się umartwiał w tym celu, nie miał potomka-dziedzica.
Gdy rzecz rozważał ów wielki, myśl taka mu zaświtała:
„Czemuż by, skoro chcę syna, nie złożyć ofiary z konia?[1]”
I upewniwszy się w myśli, że trzeba złożyć ofiarę,
Wraz z doradcami wszystkimi rozumny ów i szlachetny
Król zwrócił się do Sumantry, pierwszego spośród ministrów:
„Czym prędzej sprowadź tu wszystkich mych guru i purohitów[2]!”
Podążył tedy Sumantra w te pędy i, szybkonogi,
Sprowadził wszystkich dostojnych, Wed znawców najznakomitszych: 5
Sujadżnię i Wamadewę, Kaśjapę[3] i Dżabalego,
Kapłana Wasiszthę oraz innych, najlepszych z braminów.
Z szacunkiem ich powitawszy, szlachetny król Dasiaratha
Rzekł do nich te słowa proste, pełne prawości i treści:
„Zaprawdę, boleję wielce, że nie mam szczęścia mieć syna.
W tym celu ofiarę z konia chcę złożyć – oto ma wola!
Ofiarę tę pragnę złożyć tak, jak to siastry[4] wskazują,
A jak życzenie me spełnić, zechciejcie się zastanowić!”
A wtedy wszyscy bramini z Wasiszthą na czele, chwaląc
Przez króla wypowiedziane słowa, ze czcią je przyjęli. 10
I rzekli do Dasiarathy, radzi niezmiernie, te słowa:
„Każ zebrać potrzebne rzeczy oraz wypuścić rumaka!
Niech brzeg północny Saraju stanie się miejscem ofiary –
Wszystko to sprawi, o królu, że synów lubych uzyskasz!
Bo zamiar, który ma syna za cel, jest zbożnym zamysłem!”
Ucieszył się wtedy władca słysząc te słowa braminów
I zwrócił się do doradców ze wzrokiem pełnym radości:
„Niech przygotuje się wszystko wedle zaleceń mych guru!
Pod dobrą strażą[5], w asyście kapłana[6] puściwszy konie,
Niechaj na brzegu północnym Saraju ołtarz się wzniesie. 15
Obrzędy zażegnujące, kolejno, wedle przepisu,
Niech się odprawi. Król każdy może tę spełniać ofiarę,
Lecz ta, najwyższa wśród ofiar, ma być bez błędu, bez skazy,
Bo tylko na to czyhają przebiegłe brahmarakszasy[7],
Sprawca zniszczonej ofiary zaś ginie od razu, zatem
Aby tę moją ofiarę wypełnić zgodnie z przepisem,
Niechaj wynajdzie się sposób – wy znacie się na tych sprawach!”
Tak rzekł, a wszyscy doradcy cześć swoją mu okazali.
Słowa te króla nad króle jak rozkaz potraktowawszy,
Wraz z braminami prawymi sławili pierwszego z władców, 20
I pożegnawszy się, wszyscy odeszli tam, skąd przybyli.
Król po odejściu braminów tak rzekł do swoich doradców:
„Wedle wskazówek kapłanów niech się odbędzie ofiara!”
To rzekłszy, lew wśród monarchów, obecnych przy nim ministrów
Odprawił, sam zaś, prześwietny, do swych pokoi się udał.
Tam zwrócił się do swych lubych małżonek Indra wśród ludzi:
„Przystąpcie do inicjacji – o syna ofiarę złożę!”
Od słów tych radosnych lica owych promiennych królowych
Rozbłysły urodą niczym lotosy z nadejściem wiosny.

***

[1] ofiara z konia (aśwamedha) – wielka ofiara składana przez królów dla umocnienia swej potęgi

[2] purohita – kapłan nadworny

[3] tj. syna Kaśjapy

[4] siastry – pisma religijne

[5] liczącą czterystu dobrze wyćwiczonych rycerzy

[6] Przy każdym kroku postawionym przez konia w czasie jego wędrówki kapłan winien wlewać ofiarę do ognia.

[7] brahmarakszasy – demony (rakszasy) bramińskiego stanu, które czyhają tylko na jakiś błąd
w rytuale, by moc się nasycić składaną dla bogów ofiarą