8.20. Porażka Durjodhany

Dhrytarasztra rzekł:
O licznych cierpieniach, dotkliwych niezmiernie i do zniesienia trudnych, usłyszałem od ciebie, Sańdźajo, a także o synów mych całkowitej zagładzie. Nie ma już, bardzie, Kaurawów! Pewien tego jestem – wiernie mi opowiadasz przecież o walki przebiegu… Durjodhana rydwan stracił tam w wielkim boju! Jak wówczas syn Dharmy* poczynał sobie? A król* cóż na to? I jak po południu dalej się toczyła ta dreszczem przejmująca bitwa? Zgodnie z prawdą mi o tym opowiedz, zręczny wszak w tym jesteś, Sańdźajo!

Sańdźaja rzekł:
[5] Pośród ścierających się armii, co oddziałami walczyły ze sobą nawzajem, syn twój*, panie ludu, na inny rydwan się przesiadł. Gniewem ogarnięty wielkim, niczym wąż jadowity, na Judhiszthirę, Króla Prawa, patrząc, rzekł Durjodhana, potomku Bharaty:

– Jedź, jedź pośpiesznie, woźnico! Prędko tam mnie zawieź, gdzie w zbroję odziany król Judhiszthira, syn Pandu, pod trzymanym nad nim parasolem jaśnieje!

Przez króla Durjodhanę naglony woźnica rydwan władcy wspaniały ku Judhiszthirze w starciu skierował. Judhiszthira wtedy, gniewu pełen, niczym oszalałe sześć wołów w jarzmie, woźnicy swemu również polecił:

– Jedź ku Sujodhanie*!

[10] Kuzyni bohaterscy, rydwannicy prześwietni, tak jeden na drugiego ruszyli. Gdy zaś już zwarli się w walce mężni ogromnie łucznicy dwaj wielcy, wyszykowani do boju i szałem ogarnięci bitewnym, strzałami wzajemnie ciosy zadawać sobie jęli. Król Durjodhana wówczas wrogowi prawemu na kamieniu ostrzoną strzałą na niedźwiedzie łuk złamał w starciu, panie. Nie ścierpiał manewru tego Judhiszthira – w rozwścieczeniu łuk złamany odrzucił syn Dharmy z poczerwieniałymi z gniewu oczyma, na czele armii swej inny łuk pochwycił, po czym nie łuk tylko, ale również sztandar złamał Durjodhanie. Ów na to także po łuk kolejny sięgnął i strzałami Pandawę poprzebijał. Wzburzeni wielce, strzał deszcze jeden w drugiego wypuszczać obaj zaczęli, nawzajem zwyciężyć się pragnąc, niczym dwa lwy rozwścieczone. [15] Wzajemnie się razili, jak byki dwa rycząc; nie odrywając wzroku od siebie, krążyli tam rydwannicy owi wielcy. Gdy jeden drugiego gęsto poranił wypuszczanymi z w pełni napiętego łuku strzałami, rozbłyśli obaj, wielki królu, niczym dwie kwieciem okryte kinśuki. Przerażające lwie ryki wydając z siebie następnie raz za razem i klaszcząc w dłonie, z brzękiem łuków swych w bitwie tej wielkiej w konchy dmący, rydwannicy obaj prześwietni dalej gwałtownie nawzajem się zadręczali. Niepokonany król Judhiszthira, jak piorun prędki, gniewu pełen, syna twego w pierś wtedy ugodził strzał trójką. [20] Syn twój zaś szybko piątką na kamieniu ostrzonych strzał ostrych o nasadach ze złota owego ziemi pana w odwecie przeszył. Ostrą włócznię, potomku Bharaty, cisnął weń potem król Durjodhana, z żelaza całą, spadającej gwieździe wielkiej podobną. Jeszcze w locie trzema na kamieniu ostrzonymi strzałami nagle złamał ją Król Prawa, a siedmioma – wroga prędko przebił. Na ziemię runęła wówczas ta bardzo mocna włócznia o złotym drzewcu. W dół lecąc, płomieniem ognia się zdająca, jak wielka spadająca gwiazda jaśniała. Widząc, że strącił mu włócznię Judhiszthira, syn twój, panie ludu, dziewięcioma ostrymi strzałami na niedźwiedzie go poraził. [25] Poprzeszywany przezeń, ów pierwszy z mocarzy i wrogów dręczyciel, ku Durjodhanie się zwracając, kolejną strzałę z pośpiechem pochwycił. Na łuk nałożył strzałę tę groźną odważny w natarciu król ów mocarny i w króla Durjodhanę posłał ją w gniewie. Dosięgła strzała ta syna twego, władcę i wielkiego rydwannika, oszołomiła go, po czym w ziemię się zagłębiła.

Durjodhana, starcie zakończyć pragnący, maczugę swą prędko wzniósł wtedy z gniewem i na Pandawę się rzucił. Ze wzniesioną maczugą go widząc, niczym niszczycielskiego boga śmierci* z pałką w dłoni, lśniącą szybkolotną włócznię swą wielką Król Prawa w syna twego cisnął, rozpłomienionej wielkiej spadającej gwieździe podobną. [30] Przedarłszy zbroję Durjodhany, przebiła go włócznia ta w tym wielkim boju; gwałtownie serce bić mu zaczęło, zwalił się z rydwanu i w omdlenie popadł…

Pośpiesznie przybył tam wówczas Krytawarman i króla, syna twego, co w oceanie zagrożenia się pogrążał, wydobyć z niego zdołał. Bhima na to, złotem zdobną maczugę wielką pochwyciwszy, prędko na Krytawarmana w bitwie natarł. Tak toczyła się ta walka stronników twych z wrogami!