9.11. Walka Śalji z Bhimą i Judhiszthirą

Sańdźaja rzekł:
1 Widząc, jak ginie woźnica, Śalja wziął szybko maczugę
żelazną i stanął, królu, jak góra trwając niezłomnie.

2 Jak lśniący ogień zagłady stał, jak śmierć z sidłami w rękach,
jak z wielkim szczytem Kailasa, Wasawa z piorunem w dłoni.

3 Jak Śniadooki* z trójzębem stał, jak słoń w lesie szalony;
Bhima też wielką maczugę wziął i popędził na niego.

4 A wówczas konchy rozbrzmiały i instrumentów tysiące,
żołnierze wznieśli okrzyki uwydatniając swą radość.

5 Ze wszech stron obu tych widząc, jak wielkie słonie dwa w walce,
twoi i wrogów żołnierze mówili: „wspaniale, świetnie!”.

6 „Nikt inny prócz króla Madrów lub Ramy* – dumy Jadawów –
nie może sprostać w tej walce szybkości rąk Bhimaseny.

7 Ale też żaden wojownik inny niż ten Wilczobrzuchy
nie sprosta sile maczugi króla szlachetnego Madrów”.

8 Król Madrów i Wilczobrzuchy, jak byki dwa ryk wydając,
krążyli dokoła siebie lub z maczugami skakali.

9 Gdy wokół siebie krążyli, gdy unosili maczugi,
nie było w boju różnicy w obu tych lwach między ludźmi.

10 Strach wzmagająca maczuga Śalji powleczona była
płytkami z czystego złota jakby ognistym płomieniem.

11 Ale też Bhimy maczuga, kręgi zataczającego,
wielkiego duchem, błyszczała niczym wśród chmur błyskawica.

12 Maczuga Bhimy tłuczona przez króla Madrów maczugę
wzniecała iskry ogniste, jak gdyby płonęła, królu.

13 I uderzana maczuga Śalji przez Bhimy maczugę
ogników deszcz wypuszczała, co wyglądało niezwykle.

14 Jak kłami słonie ogromne, jak wielkie byki rogami,
tak maczugami świetnymi wzajemnie się okładali.

15 Ranni po chwili od maczug, krwią obaj ociekający
piękniej wyglądali niczym kwiaty kinśuki w rozkwicie.

16 Z lewa i z prawa tłuczony maczugą przez króla Madrów
Bhima o wielkich ramionach trwał nieruchomo jak góra.

17 I siłą maczugi Bhimy raz uderzany za razem
nie chwiał się Śalja, o królu, jak góra bita przez słonia.

18 We wszystkich stronach słyszano huk uderzanych tam maczug
obu lwów między mężami, jakby piorunów dwóch grzmoty.

19 Stanęli dwaj wojownicy, maczugi mając wzniesione,
i inny krąg wyznaczając, znów dookoła kroczyli.

20 Gdy osiem kroków podeszli, znów się ze sobą zderzyli,
żelazne wznosząc maczugi, dwaj wojownicy nadludzcy.

21 Pragnąc się dopaść wzajemnie, kroczyli w kręgach bitewnych,
dwaj zręczni wykazywali swą doskonałość w działaniu.

22 Wznosząc maczugi swe straszne, bili się jak górskie szczyty,
gdy podczas trzęsienia ziemi dwie góry się uderzają.

23 Przez zapalczywość wzajemną obici dwaj maczugami
w tym samym czasie upadli mężowie – jak flagi Indry.

24 A w obu armiach mężowie okrzyki głośne wznosili,
bo obaj czuli znój boju, ranni w ciał częściach wrażliwych.

25 Krypa więc byka wśród Madrów, Śalję, i jego maczugę
podniósł i zaraz pośpiesznie odciągnął go z pola bitwy.

26 W zgiełku tym jakby pijany wstał w mgnieniu oka ponownie
Bhima, wziął w rękę maczugę i pana Madrów znów wyzwał.

27 I twojej armii żołnierze, broń rozmaitą chwytając,
wraz z instrumentów dźwiękami poszli na armię Pandawów.

28 Wznosząc oręże w swych rękach i wśród okrzyków donośnych
pognali, o wielki królu, na czele ich Durjodhana.

29 A widząc tych wojowników, ci, którzy są chlubą Pandu,
rycząc jak lwy, pospieszyli, chcąc Durjodhany zniszczenia.

30 Gdy się w pośpiechu zbliżali, syn twój, o byku Bharatów,
włócznią kolczastą, z zapałem, przeszył Ćekitany* serce.

31 Zabity przez twego syna ów spadł ze swego rydwanu,
oblany krwi strumieniami zanurzył się w ciemność gęstą.

32 Widząc, iż zmarł Ćekitana, Pandawów wielcy herosi
bez przerwy na różne strony deszcze strzał lali na wrogów.

33 Ze wszystkich stron było widać, że wojownicy Pandawów
mkną jak zwycięzcy w pośpiechu wśród twych oddziałów, o władco.

34 I Krypa, i Krytawarman, i syn Subali* potężny
starli się z Królem Prawości, a Madrów król im przewodził.

35 A Durjodhana, o władco, potykał się z Dhrysztadjumną –
wielkiej odwagi i siły katem Bharadwadźi syna*.

36 Tysiące trzy wozów, królu, z rozkazu twojego syna
atakowały Widźaję*, a Drony syn* im przewodził.

37 Pewni, by walczyć z Widźają, gotowi życie poświęcić,
wślizgnęli się twoi, królu, jak na jezioro łabędzie.

38 Okrutna walka nastała pragnących rzezi wzajemnej,
pełna pogromów wzajemnych, rosła w niej radość wzajemna.

39 I gdy toczyła się bitwa, i wielcy woje ginęli,
kurz się unosił straszliwy z ziemi i krążył w powietrzu.

40 Wzywali się Pandawowie, imiona swe powtarzali,
przez to poznaliśmy tylko, kto walczył nieustraszenie.

41 Wnet kurz ten, tygrysie mężów, przez krew cieknącą się rozwiał
i można było znów dostrzec – gdy osiadł kurz – strony świata.

42 Gdy bitwa ta się toczyła, straszliwa, przerażająca,
nikt ani z twoich, ni z wrogów plecami się nie odwracał.

43 Świat Brahmy za cel stawiając, lecz pragnąc zwycięstwa w boju,
toczyli bitwę wspaniałą mężowie, by zyskać niebo.

44 By spłacić dług swoim mistrzom, mając za cel czyny mistrzów,
pragnący niebo osiągnąć żołnierze wówczas walczyli.

45 Pociski o różnych kształtach słali rydwannicy wielcy,
krzycząc do siebie nawzajem, wzajemnie się uderzając.

46 „Zabijaj, przebijaj, chwytaj, odcinaj, bij” – takie słowa
wśród twoich były słyszane, ale też w armii twych wrogów.

47 A wówczas Śalja, o władco, Króla Prawa–Judhiszthirę
przeszył ostrymi strzałami, by rydwannika uśmiercić.

48 Syn Prythy miejsca wrażliwe wroga znał, na nie wskazując,
z uśmiechem cisnął strzałami, czternaście śląc, wielki królu.

49 Aby powstrzymać Pandawę, pragnąc go zabić, przesławny
w gniewie licznymi go przeszył strzałami z piórami czapli.

50 I jeszcze raz, wielki królu, strzałą o drzewcu nagiętym
mocno w Judhiszthirę cisnął na oczach wojska całego.

51 Lecz w gniewie także przesławny Prawości Król króla Madrów
przeszył ostrymi strzałami z piórami czapli i pawia.

52 I zabił wielki rydwannik Ćandrasenę, Drumasenę*,
w pierwszego wbił siedemdziesiąt, w drugiego sześćdziesiąt cztery
strzały, w woźnicę wbił dziewięć.

53 Gdy wielki duchem syn Pandu strażników kół zabił, królu,
wówczas zamordował Śalja Ćedich aż dwudziestu pięciu.

54 Dwadzieścia pięć Satjakiemu, do tego pięć Bhimasenie,
dwóm synom Madri aż setkę ostrych strzał posłał w tej bitwie.

55 Gdy krążył tak podczas walki, jemu też słał ostre strzały –
każdą jak wąż jadowity – syn Prythy, z królów najlepszy.

56 Syn Kunti, król Judhiszthira, sztandaru Śalji szczyt odciął
od wozu strzałą niedźwiedzią, tuż przed walczącym w potyczce.

57 Oglądaliśmy, jak spada jego chorągiew rozdarta
przez szlachetnego Pandawę, jakby szczyt góry rozcięty.

58 Widząc, że spada ten sztandar i że Pandawa wciąż stoi
przed nim, wzburzony król Madrów deszcz strzał na niego wypuścił.

59 Śalja o duszy bezmiernej, byk wśród kszatrijów, kszatriję
zalewał deszczem pocisków, niczym bóg deszczu – Pardźanja.

60 Syna Satjaki* i Bhimę, dwóch synów Madri i Pandu,
każdego pięcioma przeszył i Judhiszthirę uciskał.

61 O władco, oglądaliśmy sieć całą strzał rozpostartych,
na pierś Pandawy nadzianych, jakby wzniesionych chmur masę.

62 Śalja, wzburzony rydwannik, strzałami z drzewcem nagiętym
przesłaniał mu strony świata w potyczce, główne i boczne.

63 Dlatego król Judhiszthira pokaleczony strzał masą
czuł się bezsilny, jak gdyby Dźambha* przez Indrę dręczony.