Autorzy
Opracowali (indika 2024):
(tłumaczenie)
Andrzej Babkiewicz
(komitet redakcyjny)
Andrzej Babkiewicz, Joanna Jurewicz, Monika Nowakowska,
Sven Sellmer, Przemysław Szczurek, Anna Trynkowska
(redakcja techniczna)
Karina Babkiewicz
(przygotowanie tekstu, skład, zamieszczenie na stronie)
Sven Sellmer i Andrzej Babkiewicz
Tłumaczenie finansowane w ramach programu Ministra Nauki i Szkolnictwa Wyższego
pod nazwą „Narodowy Program Rozwoju Humanistyki”
w latach 2017–2023, numer projektu 0357/NPRH5/H22/84/2017.
महाभारत
Mahābhārata
9. Księga Śalji (śalya-parvan)
***
9.29-53 Księga podróży do miejsc pielgrzymek
(rāma-tīrtha-yātrā)
9.35. Udapana – studnia Trity
Streszczenie rozdziału:
1–29 Kapłan Trita wpada do studni, jego bracia zabierają bydło i odchodzą.
30–41 Trita odprawia w wyobraźni ofiarę z somy — przybycie bogów do studni.
42–51 Uwolnienie Trity, studnia staje się świętym brodem, a bracia małpami.
52–53 Rama dotyka wody, rozdaje dary i udaje się do Winaśany (Vinaśana).
vaiśaṃpāyana uvāca
tasmān nadīgataṃ cāpi udapānaṃ yaśasvinaḥ |
tritasya ca mahārāja jagāmātha halāyudhaḥ ||9.35.1||
tatra dattvā bahu dravyaṃ pūjayitvā tathā dvijān |
upaspṛśya ca tatraiva prahṛṣṭo musalāyudhaḥ ||9.35.2||
tatra dharmaparo hy āsīt tritaḥ sa sumahātapāḥ |
kūpe ca vasatā tena somaḥ pīto mahātmanā ||9.35.3||
tatra cainaṃ samutsṛjya bhrātarau jagmatur gṛhān |
tatas tau vai śaśāpātha trito brāhmaṇasattamaḥ ||9.35.4||
janamejaya uvāca
udapānaṃ kathaṃ brahman kathaṃ ca sumahātapāḥ |
patitaḥ kiṃ ca saṃtyakto bhrātṛbhyāṃ dvijasattamaḥ ||9.35.5||
kūpe kathaṃ ca hitvainaṃ bhrātarau jagmatur gṛhān |
etad ācakṣva me brahman yadi śrāvyaṃ hi manyase ||9.35.6||
vaiśaṃpāyana uvāca
āsan pūrvayuge rājan munayo bhrātaras trayaḥ |
ekataś ca dvitaś caiva tritaś cādityasaṃnibhāḥ ||9.35.7||
sarve prajāpatisamāḥ prajāvantas tathaiva ca |
brahmalokajitaḥ sarve tapasā brahmavādinaḥ ||9.35.8||
teṣāṃ tu tapasā prīto niyamena damena ca |
abhavad gautamo nityaṃ pitā dharmarataḥ sadā ||9.35.9||
sa tu dīrgheṇa kālena teṣāṃ prītim avāpya ca |
jagāma bhagavān sthānam anurūpam ivātmanaḥ ||9.35.10||
rājānas tasya ye pūrve yājyā hy āsan mahātmanaḥ |
te sarve svargate tasmiṃs tasya putrān apūjayan ||9.35.11||
teṣāṃ tu karmaṇā rājaṃs tathaivādhyayanena ca |
tritaḥ sa śreṣṭhatāṃ prāpa yathaivāsya pitā tathā ||9.35.12||
taṃ sma sarve mahābhāgā munayaḥ puṇyalakṣaṇāḥ |
apūjayan mahābhāgaṃ tathā vidvattayaiva tu ||9.35.13||
kadā cid dhi tato rājan bhrātarāv ekatadvitau |
yajñārthaṃ cakratuś cittaṃ dhanārthaṃ ca viśeṣataḥ ||9.35.14||
tayoś cintā samabhavat tritaṃ gṛhya paraṃtapa |
yājyān sarvān upādāya pratigṛhya paśūṃs tataḥ ||9.35.15||
somaṃ pāsyāmahe hṛṣṭāḥ prāpya yajñaṃ mahāphalam |
cakruś caiva mahārāja bhrātaras traya eva ha ||9.35.16||
tathā tu te parikramya yājyān sarvān paśūn prati |
yājayitvā tato yājyāṃl labdhvā ca subahūn paśūn ||9.35.17||
yājyena karmaṇā tena pratigṛhya vidhānataḥ |
prācīṃ diśaṃ mahātmāna ājagmus te maharṣayaḥ ||9.35.18||
tritas teṣāṃ mahārāja purastād yāti hṛṣṭavat |
ekataś ca dvitaś caiva pṛṣṭhataḥ kālayan paśūn ||9.35.19||
tayoś cintā samabhavad dṛṣṭvā paśugaṇaṃ mahat |
kathaṃ na syur imā gāva āvābhyāṃ vai vinā tritam ||9.35.20||
tāv anyonyaṃ samābhāṣya ekataś ca dvitaś ca ha |
yad ūcatur mithaḥ pāpau tan nibodha janeśvara ||9.35.21||
trito yajñeṣu kuśalas trito vedeṣu niṣṭhitaḥ |
anyās trito bahutarā gāvaḥ samupalapsyate ||9.35.22||
tad āvāṃ sahitau bhūtvā gāḥ prakālya vrajāvahe |
trito 'pi gacchatāṃ kāmam āvābhyāṃ vai vinākṛtaḥ ||9.35.23||
teṣām āgacchatāṃ rātrau pathisthāne vṛko 'bhavat |
tathā kūpo 'vidūre 'bhūt sarasvatyās taṭe mahān ||9.35.24||
atha trito vṛkaṃ dṛṣṭvā pathi tiṣṭhantam agrataḥ |
tadbhayād apasarpan vai tasmin kūpe papāta ha |
agādhe sumahāghore sarvabhūtabhayaṃkare ||9.35.25||
tritas tato mahābhāgaḥ kūpastho munisattamaḥ |
ārtanādaṃ tataś cakre tau tu śuśruvatur munī ||9.35.26||
taṃ jñātvā patitaṃ kūpe bhrātarāv ekatadvitau |
vṛkatrāsāc ca lobhāc ca samutsṛjya prajagmatuḥ ||9.35.27||
bhrātṛbhyāṃ paśulubdhābhyām utsṛṣṭaḥ sa mahātapāḥ |
udapāne mahārāja nirjale pāṃsusaṃvṛte ||9.35.28||
trita ātmānam ālakṣya kūpe vīruttṛṇāvṛte |
nimagnaṃ bharataśreṣṭha pāpakṛn narake yathā ||9.35.29||
buddhyā hy agaṇayat prājño mṛtyor bhīto hy asomapaḥ |
somaḥ kathaṃ nu pātavya ihasthena mayā bhavet ||9.35.30||
sa evam anusaṃcintya tasmin kūpe mahātapāḥ |
dadarśa vīrudhaṃ tatra lambamānāṃ yadṛcchayā ||9.35.31||
pāṃsugraste tataḥ kūpe vicintya salilaṃ muniḥ |
agnīn saṃkalpayām āsa hotre cātmānam eva ca ||9.35.32||
tatas tāṃ vīrudhaṃ somaṃ saṃkalpya sumahātapāḥ |
ṛco yajūṃṣi sāmāni manasā cintayan muniḥ |
grāvāṇaḥ śarkarāḥ kṛtvā pracakre 'bhiṣavaṃ nṛpa ||9.35.33||
ājyaṃ ca salilaṃ cakre bhāgāṃś ca tridivaukasām |
somasyābhiṣavaṃ kṛtvā cakāra tumulaṃ dhvanim ||9.35.34||
sa cāviśad divaṃ rājan svaraḥ śaikṣas tritasya vai |
samavāpa ca taṃ yajñaṃ yathoktaṃ brahmavādibhiḥ ||9.35.35||
vartamāne tathā yajñe tritasya sumahātmanaḥ |
āvignaṃ tridivaṃ sarvaṃ kāraṇaṃ ca na budhyate ||9.35.36||
tataḥ sutumulaṃ śabdaṃ śuśrāvātha bṛhaspatiḥ |
śrutvā caivābravīd devān sarvān devapurohitaḥ ||9.35.37||
tritasya vartate yajñas tatra gacchāmahe surāḥ |
sa hi kruddhaḥ sṛjed anyān devān api mahātapāḥ ||9.35.38||
tac chrutvā vacanaṃ tasya sahitāḥ sarvadevatāḥ |
prayayus tatra yatrāsau tritayajñaḥ pravartate ||9.35.39||
te tatra gatvā vibudhās taṃ kūpaṃ yatra sa tritaḥ |
dadṛśus taṃ mahātmānaṃ dīkṣitaṃ yajñakarmasu ||9.35.40||
dṛṣṭvā cainaṃ mahātmānaṃ śriyā paramayā yutam |
ūcuś cātha mahābhāgaṃ prāptā bhāgārthino vayam ||9.35.41||
athābravīd ṛṣir devān paśyadhvaṃ māṃ divaukasaḥ |
asmin pratibhaye kūpe nimagnaṃ naṣṭacetasam ||9.35.42||
tatas trito mahārāja bhāgāṃs teṣāṃ yathāvidhi |
mantrayuktān samadadāt te ca prītās tadābhavan ||9.35.43||
tato yathāvidhi prāptān bhāgān prāpya divaukasaḥ |
prītātmāno dadus tasmai varān yān manasecchati ||9.35.44||
sa tu vavre varaṃ devāṃs trātum arhatha mām itaḥ |
yaś cehopaspṛśet kūpe sa somapagatiṃ labhet ||9.35.45||
tatra cormimatī rājann utpapāta sarasvatī |
tayotkṣiptas tritas tasthau pūjayaṃs tridivaukasaḥ ||9.35.46||
tatheti coktvā vibudhā jagmū rājan yathāgatam |
tritaś cāpy agamat prītaḥ svam eva nilayaṃ tadā ||9.35.47||
kruddhaḥ sa tu samāsādya tāv ṛṣī bhrātarau tadā |
uvāca paruṣaṃ vākyaṃ śaśāpa ca mahātapāḥ ||9.35.48||
paśulubdhau yuvāṃ yasmān mām utsṛjya pradhāvitau |
tasmād rūpeṇa teṣāṃ vai daṃṣṭriṇām abhitaś carau ||9.35.49||
bhavitārau mayā śaptau pāpenānena karmaṇā |
prasavaś caiva yuvayor golāṅgūlarkṣavānarāḥ ||9.35.50||
ity ukte tu tadā tena kṣaṇād eva viśāṃ pate |
tathābhūtāv adṛśyetāṃ vacanāt satyavādinaḥ ||9.35.51||
tatrāpy amitavikrāntaḥ spṛṣṭvā toyaṃ halāyudhaḥ |
dattvā ca vividhān dāyān pūjayitvā ca vai dvijān ||9.35.52||
udapānaṃ ca taṃ dṛṣṭvā praśasya ca punaḥ punaḥ |
nadīgatam adīnātmā prāpto vinaśanaṃ tadā ||9.35.53||
Waiśampajana rzekł:
1 Zatem, królu, Pługodzierżca udał się do Udapany
położonej nad strumieniem, miejsca Trity sławetnego.
2 Rozdał liczne utensylia, dwójzrodzonych czcił z szacunkiem,
dla czystości dotknął wody – radość czuł Maczugozbrojny.
3 Żył tam niegdyś prawy Trita, co ascezie się oddawał,
kiedy w studni on przebywał, wypił somę wielki duchem.
4 Tam go bracia zostawili i do domostw się udali,
więc z braminów pierwszy Trita, na swych braci klątwę rzucił.
Dźanamedźaja rzekł:
5 Skąd się wzięła Udapana? Jak do studni wpadł asceta?
Czemuż bracia porzucili pierwszego wśród dwójzrodzonych?
6 Czemu, w studni zostawiwszy, do swych domostw podążyli?
To wyjaśnij, jeśli mniemasz, że należy o tym słuchać.
Waiśampajana rzekł:
7 W erze, która już minęła, mędrców trzech i braci było:
Ekata, Dwita i Trita, co jaśnieli niczym słońca.
8 Równi byli Panu Stworzeń, u nich też potomstwo liczne,
swą ascezą Wedy mówcy Brahmy świat już osiągnęli.
9 Ojciec ich Gautama, który zawsze w prawie pozostawał,
wielce był zadowolony z ich ascezy, norm, kontroli.
10 Długie lata się radował ich miłością ów szlachetny,
potem odszedł do siedziby zgodnej ze swym przeznaczeniem.
11 Władcy godni czci, dla których pierwej był on ofiarnikiem,
gdy do nieba już się udał, jego synów wraz uczcili.
12 Królu, poprzez swoje ryty, jak i wielkie oczytanie
wśród nich Trita się wyróżniał, tak jak wcześniej ojciec jego.
13 Mędrcy o szlachetnych cechach, fortuną darzeni wielką,
uczonością swą wielbili Tritę wielce szczęśliwego.
14 Królu, więc pewnego razu bracia Ekata i Dwita
myśl zwrócili ku ofierze, w szczególności zaś ku dobrom,
15 i na pomysł, wrogogromco, taki wpadli: „Weźmy Tritę,
darczyńców zgromadźmy razem, ofiarne zwierzęta spędźmy
16 i w radości pijmy somę, kosztując ofiary owoc”.
Tak też bracia uczynili, wszyscy trzej, o wielki królu.
17 Do darczyńców licznych zaszli, by zwierzęta od nich zebrać,
do ofiary ich zaprzęgli, tak zdobyli sute trzody.
18 Dzięki rytom tym ofiarnym wszelkie środki osiągnęli
i we wschodnią świata stronę poszli wielcy ci wieszczowie.
19 Trita pośród nich, o królu, jako pierwszy raźno kroczył,
zaś Ekata oraz Dwita z tyłu stado krów pędzili.
20 Oglądając wielkie stada, ci dwaj głowić się poczęli:
„Jak tu sprawić, by te krowy były nasze, a nie Trity?”.
21 Tak Ekata oraz Dwita wszczęli szepty między sobą.
Królu ludów, teraz słuchaj, co mówili ci grzesznicy:
22 „Trita zna się na ofiarach, Wedom Trita jest oddany,
więc krów stada inne, liczne z łatwością zdobędzie Trita,
23 my dwaj krowy więc popędźmy i oddalmy się od niego.
Trita może wszak się udać, tam gdzie zechce, lecz już bez nas”.
24 W nocy podczas ich wędrówki wilk w pobliżu się pojawił,
a przy brzegu Saraswati była też głęboka studnia.
25 Gdy zobaczył wilka Trita, co na drodze na nich czyhał,
w strachu począł szybko zmykać i do owej studni wleciał
przeraźliwej i głębokiej, której wszelki stwór się lękał.
26 Szczęsny Trita w studni utknął, ten najlepszy spośród wieszczów,
i krzyk bólu z piersi wydał, dwaj wieszczowie go słyszeli.
27 Zrozumieli, że wpadł w studnię, bracia Ekata i Dwita,
lecz ze strachu, z chęci zysku opuścili go i poszli.
28 Porzucony przez swych braci, którzy bydła pożądali,
ów asceta utknął w studni, pełnej kurzu i bezwodnej.
29 Będąc w studni porośniętej pnączem wszelkim oraz trawą,
Trita poczuł się jak grzesznik ciśnięty w odmęty piekła.
30 Bojąc śmierci się, bez somy, mądry zaczął kalkulować:
„Jak w tej sytuacji będąc, mógłbym somy zakosztować?”.
31 Kiedy właśnie ów asceta nad tym tak deliberował,
ujrzał pnącze, co zwisało samo z siebie w owej studni.
32 Mędrzec sobie wyobraził wodę w studni pełnej kurzu,
ognie w swoich myślach stworzył oraz siebie przy ofierze.
33 Asceta pomyślał sobie, że to pnącze to jest soma
i w umyśle inkantował jadźusy, samany, ryći.
Z żwiru moździerz uformował i rozpoczął wyciskanie.
34 Klarowane masło z wody, dział dla bogów w trzecim niebie,
a gdy somy już się napił, hałaśliwe dźwięki czynił.
35 Ta wibracja przepisowa Trity nieba dosięgnęła
i zakończył on ofiarę zgodnie z słowem mówców Wedy.
36 Kiedy zaś szacowny Trita tę ofiarę przeprowadzał,
w trzecim niebie był niepokój, nikt przyczyny nie pojmował.
37 Kapłan bogów Bryhaspati wówczas hałas ów ułowił,
usłyszawszy, tak do niebian zgromadzonych się odezwał:
38 „Ofiarę prowadzi Trita, pójdźmy na nią, o niebianie,
gdyż w swej złości zdolny stworzyć innych niebian ów asceta”.
39 Usłyszawszy jego słowa, zgromadzili się niebianie
i udali prosto w miejsce, gdzie ofiarę spełniał Trita.
40 Kiedy światli tam dotarli, gdzie przebywał Trita w studni,
zobaczyli czcigodnego, co poświęcił się ofierze.
41 Zobaczywszy czcigodnego w otoczeniu majestatu,
rzekli: „Myśmy rządni działu i swój dział otrzymaliśmy”.
42 Wieszcz do bogów tak odrzecze: „Spójrzcie na mnie, o niebianie,
co tkwię w studni tej straszliwej pogrążony, wręcz bez zmysłów”.
43 Po tym Trita, wielki królu, udziały z regułą w zgodzie
ofiarował im z mantrami, bogów radość przepełniła.
44 Gdy właściwie przedłożone niebianie przyjęli działy,
radzi mu, ofiarowali dary, których w duszy pragnął.
45 Wybrał sobie dar od niebian: „Raczcie mnie stąd uratować,
a ze studni kto tknie wody, cel niech sięgnie somy pijców”.
46 Wlała się tam Saraswati falująca, drogi królu,
przez nią Trita wyniesiony uczcił bogów w trzecim niebie.
47 „Niech tak będzie!” – rzekli światli i odeszli, tak jak przyszli.
Trita zaś uradowany do siedziby poszedł swojej.
48 Wściekły zbliżył się do wieszczów, którzy byli jego braćmi
i rzekł bezlitosne słowa, przeklinając ich, asceta:
49 „Pożądając stada bydła, odeszliście, mnie rzucając,
więc towarzyszami w kształtach tych zębatych drapieżników
50 mocą klątwy mej się stańcie oraz siłą swego grzechu.
Niech potomstwem będą waszym langury, niedźwiedzie, małpy”.
51 Zaraz po tym, jak to wyrzekł, panie ludów, zobaczono,
jak ci dwaj się przemienili mocą słów prawdomównego.
52 To tam właśnie wielce dzielny Pługodzierżca dotknął wody,
rozliczne prezenty dawał, uczcił dwakroć urodzonych,
53 a ujrzawszy Udapanę, bród ten chwalił raz za razem.
Potem ruszył niezgnębiony do nadrzecznej Winaśany.