11.21. Dostrzeżenie Karny

Gandhari rzekła:
1 Oto leży tu syn Słońca*, wielki łucznik i rydwannik,
blaskiem syna Prythy* w bitwie zgaszony jak lśniący ogień.

2 Spójrz na Karnę, syna Słońca, zabił wielu rydwanników,
pobity na ziemi leży, ciało w strugach krwi skąpane.

3 Dumny heros, nader gniewny, wielki łucznik i rydwannik,
leży usieczony w bitwie przez Gandiwy dzierżyciela.

4 Za nim to synowie moi, choć w strachu przed Pandawami,
poszli, walcząc na rydwanach, jak za swym przywódcą słonie.

5 A on został powalony przez leworęcznego woja
w walce niczym przez lwa tygrys, niczym słoń przez słonia w szale.

6 Przy zabitym bohaterze w starciu, tygrysie wśród ludzi,
siedzą żony łzy roniące, włosy mają potargane.

7 To z jego powodu stale Król Prawości, Judhiszthira,
martwiąc się, przez lat trzynaście nie był w stanie spać spokojnie.

8 Przez wrogów niezwyciężony w zmaganiach niczym Maghawant*,
lśnił jak ogień końca świata, stały niczym Śnieżna Góra*.

9 Ten bohater, o Madhawo, wsparcie syna Dhrytarasztry,
zabity na ziemi leży jak przez wiatr złamane drzewo.

10 Spójrz na matkę Wryszaseny*, Karny towarzyszkę, która
na ziemię padła, łzy roni i żałośnie lamentuje:

11 „To* klątwa mistrza ścigała cię pewnie,
gdy ziemia koło połknęła rydwanu,
później zaś w bitwie wśród wrogów twą głowę
uciął ci strzałą swą Zdobywca Skarbów*”.

12 Ach, biada, padła bez zmysłów ta matka
Suszeny*, biedna, boleśnie krzycząca,
widząc ze złotym, ozdobnym łańcuchem
Karnę o wielkich ramionach, dziarskiego.

13 Z wielkiego duchem zostały już resztki,
bo jego ciało żrą zwierzęta głodne,
przykro jest patrzeć, ponieważ jest niczym
księżyc w czternastym dniu ciemnej połowy.

14 Zwija się z bólu, upada na ziemię,
znowu powstaje nieszczęsna niewiasta,
płacze, twarz Karny całując namiętnie,
spalana także przez zabójstwo synów.