11.11. Nieudana próba Bhimy

Waiśampajana rzekł:
1 Kiedy zabici zostali wojownicy wszystkich armii,
Król Prawości, Judhiszthira, usłyszał, że stary ojciec*
wyruszył z miasta, co nosi nazwę swą od miana słonia*.

2 Wówczas, królu*, Judhiszthira podążył do niego z braćmi –
pogrążony w swoim bólu po utracie własnych synów
podszedł do zatopionego w bólu po utracie synów.

3 Towarzyszył mu Daśarha*, ów bohater wielki duchem,
podążali z nimi także Jujudhana i Jujutsu*.

4 Draupadi kroczyła za nim, udręczona wielkim bólem,
wraz z Pańćalów kobietami, które tam się zgromadziły.

5 Ów nad brzegiem Gangi ujrzał, o najlepszy wśród Bharatów,
tłumy udręczonych kobiet, piszczących jak rybołowy*.

6 Otoczyły wówczas króla tysiące lamentujących,
nieszczęsne wznosiły ręce mówiąc miło i niemiło:

7 „Gdzież jest prawa mądrość króla, gdzież dziś niechęć do przemocy,
skoro zabił ojców, braci, mistrzów, synów i przyjaciół?

8 Gdyś zabójstwo Drony sprawiał, dziada Bhiszmy, gdyś zabijał
Dźajadrathę*, jak twój umysł działał, o wielkoramienny?

9 Cóż ci teraz po królestwie, gdy nie widzisz ojców, braci,
niezłomnego Abhimanju, synów Draupadi, Bharato?”.

10 Gdy minął wielkoramienny krzyczące jak rybołowy,
uczcił czcigodnego ojca Król Prawości, Judhiszthira.

11 Także wszyscy Pandawowie, niszczący wrogów, z szacunkiem
pozdrowili wówczas ojca, swe imiona obwieścili.

12 Udręczony mordem synów nie cieszył się w bólu ojciec,
gdy Pandawę obejmował – powód śmierci swoich synów.

13 Choć Prawości Króla objął i pocieszał go, Bharato,
później gniewny szukał Bhimy jak pożaru żądny ogień.

14 Taki ogień swego gniewu podsycany wiatrem bólu
okazał, iż się zdawało, że chce wzniecić pożar lasu,
lasem tym był Bhimasena.

15 Złowrogi dla Bhimy zamiar poznał Hari* i rękoma
popchnął Bhimę, i podsunął mu żelazny posąg Bhimy.

16 Bo też wielce mądry Hari poznał wcześniej jego zamysł
i tak to zaaranżował mędrzec, inspirator ludzi.

17 A gdy chwycił w swoje ręce Bhimasenę żelaznego,
rozgniótł go król pełen mocy myśląc, że to Wilczobrzuchy*.

18 Król z tysięcy słoni siłą, gdy z żelaza Bhimę rozgniótł,
nadwyrężył swoje piersi, aż mu krew z ust popłynęła.

19 I na ziemię padł splamiony krwią, jak gdyby koralowca
drzewem był i na gałęzi krańcach miał kwitnące kwiaty*kwitnące kwiaty*.

20 Wówczas uczony woźnica, Gawalgani*, go pochwycił
i rzekł: „Czynić tak nie trzeba”, kojąc jakby, pocieszając.

21 A gdy furię, gniew porzucił i znów stał się wielkoduszny,
wówczas krzyknął: „Ach, ach, Bhimo!” i ból większy nim owładnął.

22 Wasudewa, pierwszy z mężów, widząc, że gniew jego odszedł,
że boleje nad zabójstwem Bhimaseny, rzekł te słowa:

23 „Nie bolej już Dhrytarasztro, nie zabiłeś tego Bhimy,
lecz zniszczyłeś tylko, królu, tę żelazną podobiznę.

24 Gdym, Bharatów byku, spostrzegł, żeś we władzę gniewu popadł,
odciągnąłem syna Kunti, który zmierzał w paszczę śmierci.

25 Nikt bowiem, tygrysie królów, nie dorówna tobie siłą.
Jaki człek twych ramion uścisk może znieść, wielkoramienny?

26 Osiągnąwszy kres żywota, nikt nie pozostaje żywy,
tak w uścisku twoich ramion nikt przy życiu nie zostanie.

27 Syn twój* zatem kazał zrobić tę żelazną podobiznę
Bhimy, ja zaś ją, Kaurawjo, tobie właśnie podstawiłem*.

28 Dręczony po synach bólem umysł twój odrzucił prawość
i dlatego, Indro królów, chciałeś zabić Bhimasenę.

29 Nie przystoi ci to jednak, byś Wilczobrzuchego zabił,
bo nie ma sposobu, królu, by synowie twoi żyli.

30 Dlatego więc zaaprobuj wszystko, cośmy uczynili
myśląc o tym, co właściwe, serca w bólu nie zanurzaj”.