10.17. Wzniosłość Pana Śiwy

Waiśampajana rzekł:
1 Gdy trzej rydwannicy nocą zabili żołnierzy wszystkich,
bolejący Judhiszthira, król, powiedział do Daśarhy:

2 „Jakże zdołał, Kryszno, grzesznik, nędznik, niestrudzony w czynach,
Drony syn, mych wszystkich synów zabić, wielkich rydwanników?

3 Jak powalić mógł syn Drony także wyćwiczonych, dzielnych
w boju potomków Drupady – pogromców setek, tysięcy?

4 Jak mógł zabić Dhrysztadjumnę, najlepszego z rydwanników,
przeciw któremu nie stanął w walce Drona, wielki łucznik?

5 Jakiż czyn tak niewłaściwy uczynił, byku wśród ludzi,
że sam jeden cały obóz naszych wybić mógł syn Drony?”.

Syn Wasudewy rzekł:
6 Pewnie uciekł się syn Drony do opieki Boga Bogów,
władcy niezmiennego, przeto sam jeden uśmiercił wszystkich.

7 Wszak przychylny Mahadewa*, górski pan, dać może także
nieśmiertelność i moc, która nawet Indrę zniszczyć może.

8 Ja poznałem Mahadewę prawdziwie, Bharatów byku,
poznałem też jego czyny pradawne, najprzeróżniejsze.

9 On, Bharato, jest początkiem, środkiem oraz końcem stworzeń,
świat ten cały jest aktywny dzięki jego aktywności.

10 Oto niegdyś Dziad* potężny, kiedy pragnął stworzyć byty,
widząc Pierwotnego* rzekł mu: „Stwórz bez zwłoki wszelkie byty!”.

11 Bujnowłosy* przystał na to, choć dostrzegał wady bytów,
w wody wszedł asceta wielki, ascezę uprawiał długo.

12 Lecz skoro na niego czekał Dziad przez czas niezmiernie długi,
siłą swoich myśli stworzył innego wszechbytów stwórcę*.

13 Gdy zobaczył gór mieszkańca ów, zanurzonego w wodach,
rzekł do ojca: „Jeśli nie ma innego pierworodnego
niż ja, to istoty stworzę”.

14 Rzekł mu ojciec: „Nie istnieje inny pierworodny człowiek
niż ty, ów trwa zanurzony w wodzie; ufnie stwórz swe dzieło”.

15 Ten więc byty stworzył: siedmiu panów stworzeń z Dakszą – pierwszym*,
dzięki nim rozwinął całą czteroraką grupę bytów.

16 Wszystkie te stworzone ledwo istoty dręczone głodem
pospieszyły wówczas, królu, pożreć chcąc Pradźapatiego.

17 Pożerany ów pospieszył, prosząc Dziada o ochronę:
„Ocal mnie przed nimi, panie, utrzymanie im zapewnij!”.

18 Dziad im wówczas pożywienie dał, rośliny i warzywa,
a stworzeniom tym silniejszym słabsze dał istoty żywe.

19 Mając żywność, te stworzenia w świat radosne poszły, królu,
i stosownie do gatunków rozmnażały się z rozkoszą.

20 Gdy wzrastały grupy bytów i cieszył się mentor świata*,
powstał z wody najwspanialszy* i zobaczył te stworzenia.

21 Widząc wiele kształtów stworzeń własnym żarem się mnożących,
w złość wpadł pan czcigodny Rudra i odciął swój narząd – lingę*.

22 Po czym rzucił go na ziemię, sam też na niej pewnie stanął;
wówczas nieśmiertelny Brahma rzekł mu, kojąc gniew słowami:

23 „Cóż robiłeś, Śarwo, w wodzie, gdy tak długi czas w niej trwałeś?
Po cóż lingę swą odciąłeś i rzuciłeś ją na ziemię?”.

24 Mentor świata* pełen gniewu odrzekł do mentora wówczas:
„Inny stworzył te istoty, cóż z tą lingą miałem zrobić?

25 Przez ascezę tę, mój przodku, zyskałem dla stworzeń żywność,
niech się stale odradzają, tak rośliny, jak stworzenia*”.

26 Tak rzekł Bhawa* gniewny, chmurny, po czym odszedł ku podnóżu
góry Muńdźawant*, Asceta, by ascezę praktykować.