11.20. Dostrzeżenie Abhimanju

Gandhari rzekła:
1 Który – mówią – ojca, ciebie, siłą i męstwem przewyższał
ponad połowę, Madhawo, był jak lew wyniosły, dumny,

2 który sam pobijał armię mego syna, niepobitą,
który śmiercią był dla innych, sam we władzę śmierci popadł.

3 Widzę, Kryszno, że blask syna Kryszny*, niezmierzonej chwały,
Ahimanju, nie przygasa, chociaż jego już zabito.

4 Tu Gandiwy* posiadacza synowa, Wiraty córka*,
młoda, prawa, pełna bólu, płacze nad swym mężem – wojem,
choć nad nią należy płakać.

5 Oto wprost do niego przyszła, żona wprost do swego męża,
ta Wiraty córka, Kryszno, i go myje własnoręcznie.

6 Prześwietna ucałowała twarz tego Subhadry syna,
twarz niczym w rozkwicie lotos, z szyją jak muszla skręconą,

7 i ponętna, kształtna, piękna tuli go, wstydliwa wcześniej,
teraz jakby pobudzona napojem odurzającym.

8 Pancerz mu poluzowała złotem przystrojony, Kryszno,
umazany krwią z ran jego, i ogląda jego ciało.

9 Oglądając go, młodziutka, zwraca się do ciebie, Kryszno:
„Padł ten o podobnych oczach do twoich, Lotosooki.

10 Blaskiem siły, bohaterstwa równy tobie, o bezgrzeszny,
równy tobie i urodą padł na ziemię i śpi mocno.

11 Ach, ty nader delikatny zwykłeś spać na antylopy
skórze; czyż dziś twoje ciało na ziemi nie czuje bólu*bólu*?

12 Spoczywasz z rozpostartymi potężnymi ramionami,
wielkimi jak trąba słonia, zdobią je obręcze złote,
skóra ich się szorstka stała od cięciwy naciągania.

13 Teraz słodko śpisz, jak gdybyś odpoczywał po wysiłku,
przeto nic nie mówisz do mnie nieszczęsnej, lamentującej.

14 Dokąd pójdziesz porzuciwszy, o zacny, Subhadrę zacną,
ojców tych trzydziestu bogom równych i mnie bolejącą?”.

15–16 Włosy jego krwią zbroczone odsunęła swoją ręką,
głowę wsparła na kolanach i jakby żywego pyta:
„Jak ci wielcy rydwannicy mogli zabić cię w tej bitwie,
syna łucznika z Gandiwą, syna siostry Wasudewy?
Hańba sprawcom tych okrucieństw – Krypie, Karnie, Dźajadratsze,

17–18 Dronie i synowi Drony*, sprawcom tych występnych czynów.
Gdzież ci wielcy rydwannicy wszyscy mieli wtedy serce,
gdy cię – chłopca – otoczyli zabójcy, na me nieszczęście?
Jak ty mogłeś, bohaterze, wśród Pandawów i Pańćalów
zginąć, mając opiekunów, jakbyś nie miał opiekuna*?

19 Jak ma żyć syn Pandu*, heros, tygrys mężów, skoro widział,
jak cię wielu zabijało w walce jakby bezbronnego?

20 Ani zyski z wielkiej władzy, ani pokonanie wrogów
nie da szczęścia synom Prythy bez ciebie, Lotosooki.

21 Dzięki cnocie i pokorze wnet za tobą do twych światów,
które orężem zdobyłeś, podążę, tam mnie oczekuj!

22 Nikt nie może jednak umrzeć, gdy nie przyjdzie nań czas jego,
więc choć cię zmarłego w bitwie widziałam, żyć będę nędzna.

23 Do której, tygrysie-mężu, czułym i radosnym głosem
będziesz mówił tak jak do mnie, teraz, gdyś jest w świecie ojców?

24 Teraz w niebie będziesz wzruszał serca apsaras, niebiańskich
nimf urodą najwspanialszą i radości pełnym głosem.

25 Zyskałeś pomyślne światy i obcujesz w nich z nimfami,
lecz czasem, Subhadry synu, wspomnij moje dobre czyny.

26 Sześć miesięcy ci przyznano, byś żył ze mną na tym świecie,
a gdy nadszedł siódmy miesiąc ty zginąłeś, bohaterze”.

27 Tę Uttarę, tak mówiącą, pełną bólu, złudnych pragnień,
odciągają od jej męża żony z rodu króla Matsjów*.

28 Odciągnęły już Uttarę nieszczęsną nieszczęsne bardziej,
widząc martwego Wiratę wykrzykują, lamentują.

29 Kruki, sępy i szakale rozszarpują leżącego,
zbroczonego krwią Wiratę, strzały Drony go przeszyły.

30 Choć Wiratę szarpią ptaki, nie potrafią go ochronić
te niewiasty czarnookie, bezsilne, cierpienia pełne.

31 Z powodu wysiłku, znoju kobiet tych spalanych słońcem
gaśnie piękna ich uroda, ginie ciał ich piękna barwa.

32 Spójrz na tych zabitych chłopców: na Uttarę, Abhimanju
i z Kambodźów Sudakszinę; spójrz, Madhawo, na Lakszmanę
przystojnego, leżącego wśród najlepszych wojowników*.