10.14. Przybycie Wjasy

Waiśampajana rzekł:
1 Daśarha* wielkoramienny dzięki gestom w jednej chwili
dostrzegł zamiar syna Drony i przemówił do Ardźuny:

2 „Hej Ardźuno, synu Pandu, nadszedł właśnie czas tej broni
boskiej, którą nosisz w sercu, którą Drona ci przekazał.

3 By ocalić swoich braci oraz siebie, o Bharato,
także ty tą bronią ciśnij w starciu i broń wroga wstrzymaj”.

4 Kiedy rzekł to Bujnowłosy, syn Pandu, zabójca wrogów,
w jednej chwili zszedł z rydwanu, biorąc z sobą łuk i strzały.

5–6 A wówczas Dręczący Wroga* życzył szczęścia po kolei
synowi nauczyciela, następnie samemu sobie
oraz wszystkim swoim braciom,
i oddawszy pokłon bóstwom oraz wszystkim zacnym mistrzom,
strzelił, myśląc z życzliwością: „Niech broń moja broń tę stłumi!”*.

7 Ciśnięta ta broń gwałtownie przez Gandiwy dzierżyciela
buchnęła płomieniem wielkim jak ogień u kresu ery.

8 Ale też broń syna Drony o ognistym charakterze
buchnęła płomieniem wielkim spowita ognistą kulą.

9 Pioruny zagrzmiały liczne i tysiące meteorów
spadały, olbrzymia groza nastała wśród wszystkich stworzeń.

10 Niebo rozbrzmiało hałasem, lśniło girlandami ogni,
cała ziemia się zatrzęsła pośród gór, wśród drzew i lasów.

11–12 Broń ich wyglądała jakby ogniem miała spalić światy.
A wówczas dwaj wielcy mędrcy pojawili się tam wspólnie –
Narada prawości pełen i ojcowski dziad Bharatów –
by uśmierzyć dwóch herosów, Bharadwadźę z Dhanańdźają*.

13 Dwaj mędrcy, prawości znawcy, chcący dobra wszelkich istot,
w najwyższej stanęli chwale wśród tych obu strzał płonących.

14 Podeszli tam i stanęli w środku dwaj niezwyciężeni,
sławni, najwięksi wieszczowie niczym dwa płonące ognie.

15 Przez żywych niezwyciężeni, czczeni przez bogów, demony,
uśmierzyć potęgę broni pragnęli dla dobra świata.

Dwaj wieszczowie rzekli:
16 Wielcy rydwannicy dawni, zmarli znawcy różnej broni
nigdy nie wykorzystali broni tej przeciwko ludziom.