10.6. Dostrzeżenie wielkiego bytu

Dhrytarasztra rzekł:
1 Gdy przy bramie zobaczyli stojącego syna Drony,
powiedz mi, cóż uczynili, Sańdźajo, Bhodźa i Krypa?

Sańdźaja rzekł:
2 Drony syn wściekłości pełen pozdrowił Krytawarmana
oraz Krypę, rydwannika, i do wrót obozu podszedł.

3 Tam zobaczył stojącego ducha – byt o wielkim ciele,
blask którego przypominał blaski słońca i księżyca.
Ów strzegł bramy do obozu, widząc go, aż włos się jeżył.

4 Nosił on tygrysią skórę mocno krwią ociekającą,
górną odzież stanowiła skóra czarnej antylopy,
wąż oznaczał nić ofiarną*.

5 Długie, silne miał ramiona, ręce różną broń wznosiły,
jak ozdobna bransoleta wielki wąż opasał ramię,
usta były wypełnione płomiennymi girlandami.

6 W szczękach tkwiły kły straszliwe, strach siał, gdy otwierał usta,
a tysiące pięknych oczu jego twarz przyozdabiały.

7 Nie da się wyrazić w słowach postaci lub szaty jego,
pewnie gdyby to ujrzały, roztrzaskałyby się góry.

8 Z jego ust i z jego nozdrzy, z obu jego uszu, zewsząd
i z tysięcy jego oczu buchały płomienie wielkie.

9 Z cząstek świetlnych tych płomieni Bujnowłosi, sto ich, tysiąc,
wyłaniają się, trzymając konchy, dyski i maczugi*.

10 Widząc byt ten nadzwyczajny świat napędzający strachem,
Drony syn nieporuszony zalał go strzał boskich deszczem.

11 Lecz ciśnięte syna Drony strzały pożarł byt ten wielki
tak jak ogień z „Pyska Klaczy” pożera strumienie morskie*.

12 Aśwatthaman, kiedy dostrzegł nieskuteczność strzał strumieni,
cisnął weń wojenny oszczep z ostrym, rozpalonym ostrzem.

13 Oszczep ten z płonącym końcem rozpadł się, gdy w cel uderzył,
jakby wielki meteoryt z nieba spadł u kresu świata,
po tym jak uderzył w słońce.

14 Więc wyciągnął szybko z pochwy miecz ze złotą rękojeścią,
boski, o niebiańskim blasku, jak lśniącego węża z jamy.

15 I tym najwspanialszym z mieczy w byt ten cisnął wówczas sprytnie,
lecz gdy miecz ów byt dosięgnął, rozpadł się jak kępa trawy.

16 Wówczas Drony syn wzburzony cisnął weń maczugą lśniącą
jakby masztem flagi Indry, lecz ją także byt ów pożarł.

17 A gdy cały oręż stracił i gdy wokół się rozglądał,
ujrzał niebo zaciemnione sylwetkami Dźanardanów*.

18 Widząc cud ten nadzwyczajny, Drony syn, nieuzbrojony,
pamiętając słowa Krypy, rzekł dręczony wyrzutami:

19 „Kto nie słucha słów przyjaciół, niemiłych, choć pożytecznych,
boleje nad swym nieszczęściem, jak ja lekceważąc druhów.

20 Kto wbrew świętych ksiąg regułom* zabić chce nienaruszalnych,
ten z prawości ścieżki zbacza i na błędną ścieżkę wkracza.

21–22 Nie wolno podnosić broni na krowę, bramina, króla,
na kobietę, przyjaciela, matkę, mistrza, starca, dziecko,
na szaleńca, ślepca, tchórza, tego, kto śpi i się budzi,
na tego, kto jest pijany, omamiony, rozproszony.
Trwałą tę naukę ludziom mistrzowie wskazali dawno.

23 Ja zboczyłem z dawnej drogi ustalonej w świętych księgach,
krocząc ścieżką złą, doświadczam oto strasznego nieszczęścia.

24 Lecz uczeni nazywają jeszcze większym to nieszczęściem,
gdy ktoś wielki czyn rozpocznie i ze strachu go zaniecha.

25 A któż może siłą jeno dokonać niemożliwego?
Ludzki trud, jak słusznie mówią, nie pokona przeznaczenia.

26 Jeśli boskie przeznaczenie nie wspiera ludzkiego trudu,
człek z prawości ścieżki zbacza i na złą wstępuje ścieżkę.

27 Nierozsądnym nazywają mędrcy sprzeciw wobec czynu,
gdy podejmie ktoś czyn jakiś, lecz ze strachu go zaniecha.

28 Strach ten dopadł mnie najpewniej wskutek złego zachowania,
bo syn Drony w żadnym razie nie zaniechałby potyczki.

29 Jak wzniesiony przeznaczenia słup jest byt ten przepotężny,
nie potrafię go rozpoznać, choć rozmyślam intensywnie.

30 Pewnie myśli mych ohydnych, zaistniałych w nieprawości,
jest owocem strasznym byt ten, który pragnie mnie odeprzeć.

31 Przeznaczenie tak zrządziło, bym zaniechał tej potyczki,
więc nie mogę w żaden sposób przeznaczeniu się sprzeciwić.

32 Dzisiaj więc ja Mahadewie*, Panu, oddam się w opiekę,
on bowiem zniweczy dla mnie straszny słup ów przeznaczenia.

33 Zwrócę się do boga bogów, pana o splątanych włosach,
męża Umy, który nosi na szyi girlandę z czaszek,
niszczyciela wzroku Bhagi – Niszczyciela – Boga Rudry*.

34 On bowiem przewyższył bogów ascezą i swą potęgą,
oddam zatem się w opiekę Panu Gór z trójzębem w dłoni*”.