9.39. Prythudaka

Dźanamedżaja rzekł:
1 Jak syn Rysztiszeny zacny ascezę wypełniał trudną?
Powiedz, jak król Sindhudwipa stan bramiński mógł osiągnąć?

2 Jak to zrobił Wiśwamitra i Devapi, o braminie?
To mi, panie, unaocznij, ma ciekawość nie zna granic.

Waiśampajana rzekł:
3 Onegdaj w eonie Kryta dwójzrodzony Arsztiszena
stale mieszkał w szkole mistrza, zawsze studiom swym oddany.

4 Chociaż długo w szkole mieszkał, nie mógł skończyć edukacji,
zdobyć wiedzy czy Wed pojąć, o włodarzu, panie ludów.

5 Wielce, królu, przygnębiony oddał się ascezie trudnej
i za sprawą srogich pokut poznał Wedy niezrównane.

6 Mędrzec, który poznał Wedy, doskonały, pierwszy z wieszczów,
właśnie w brodzie tym asceta dał trzy przednie z błogosławieństw.

7 „W brodzie tej potężnej rzeki człowiek, od dziś poczynając,
wykąpawszy się, osiągnie rezultat ofiary z konia.

8 Tutaj, od dziś poczynając, zniknie strach przed drapieżnikiem,
bodaj z małym tu wysiłkiem wielki owoc się osiągnie”.

9 Rzekłszy to, asceta wielki wkroczył do trzeciego nieba.
Właśnie tak syn Rysztiszeny doskonałość mógł osiągnąć.

10 Również tu, w tym oto brodzie przepotężny Sindhudwipa
także, królu, i Dewapi swą bramińskość osiągnęli.

11 Tu potomek też Kuśiki panujący nad zmysłami,
co dzień wierny swej ascezie, pokutą bramińskość zdobył.

12 Sławny rycerz był na ziemi, mężny, o imieniu Gadhin,
jemu to się syn urodził – Wiśwamitra wielce mężny.

14 Król, potomek ów Kuśiki, sam joginem został wielkim.
Namaściwszy swego syna Wiśwamitrę, postanowił
rzucić ciało, więc poddani, pokłoniwszy się, mu rzekli:
„O przemądry, nigdzie nie idź, chroń nas od wielkiego strachu!”.

15 Po tej mowie odrzekł Gadhin do poddanych takie słowa:
„Teraz syn mój pozostanie opiekunem wszego świata”.

16 Rzekł to i na tron wprowadził Gadhin syna Wiśwamitrę,
sam zaś w trzecie wkroczył niebo. Wiśwamitra królem został,
starał się, lecz nie był w stanie całej ziemi dobrze chronić.

17 Król usłyszał o popłochu wywołanym przez rakszasów
i czteroczłonową* armię zaraz z grodu wyprowadził.

18 Gdy już spory dystans uszedł, na Wasiszthy erem trafił,
jego wojsko zaś, o królu, wielki zamęt tam sprawiło.

19 Gdy przemądry ów Wasisztha wrócił do pustelni swojej,
ujrzał wszystko połamane i zniszczony las rozległy.

20 Wściekł się wielce pierwszy z wieszczów Wasisztha, o wielki królu,
i tak rzekł do swojej krowy: „Stwórz okrutnych barbarzyńców*!”.

21 Słysząc to, stworzyła dojna z wyglądu straszliwych ludzi,
ci na armię wnet natarli i na strony rozpędzili.

22 Wiśwamitra, syn Gadhina, ujrzał wojów zbiegających.
Sądząc, że asceza lepsza, skłonił myśli ku pokucie.

23 W pierwszym z brodów Saraswati zebrał myśli w medytacji
i postami, restrykcjami począł dręczyć swoje ciało.

24 Wodę pił lub jadł powietrze, lub też liśćmi się odżywiał,
również spał na gołej ziemi, te i inne śluby spełniał.

25 Nie raz złamać jego śluby próbowali i bogowie,
wszak stanowczość szlachetnego nie odbiegła od ślubowań.

26 Wkładał wielki on wysiłek, by ascezy wsze wypełniać
i swą mocą blask Dnia Twórcy syn Gadhina wnet osiągnął.

27 Pełen mocy, dawca darów, Pradziad wreszcie postanowił
Wiśwamitrę, co moc zdobył, błogosławieństwami darzyć.

28 On zaś wybrał dar dla siebie: „Obym zostać mógł braminem!”,
sam Praojciec wszystkich światów, Brahma, odrzekł: „Niech tak będzie.”

29 Sławny srogą swą ascezą, gdy osiągnął już bramińskość,
tak spełniony, bogom równy, począł ziemię wskroś przemierzać.

30 Rama w tym najlepszym z brodów dobra rozdał rozmaite,
trzody, bydło mlekodajne, godne łoża i pojazdy.

31 Strojami, ornamentami, zacnym jadłem i napitkiem
w szczęściu, królu, wszystkich darzył, wielbiąc przy tym dwójzrodzonych.

32 Udał Rama się następnie do pobliskiej tej pustelni,
gdzie ascezę srogą spełniał Dalbhja Baka – jak wieść głosi.