9.52. Pochwała Pola Kurów

1 Wieszczowie rzekli:
Zwana jest wiecznym, północnym ołtarzem
pana wszech stworzeń – Samantapańćaka.
Dawniej niebianie dary rozdający
to tu spełniali najlepszą ofiarę.

2 Onegdaj mądry, przedni wieszcz królewski
bezkresną mocą orał owo pole.
Jako że zorał je Kuru szlachetny,
stąd też i zowią je polem Kurowym.

3 Rama rzekł:
O asceci, czemuż orał pole to szlachetny Kuru?
Pragnę słuchać dociekliwie od was, jak o tym prawicie.

4 Wieszczowie rzekli:
Ongiś Śakra zstąpił z nieba, widząc, Ramo, jak to Kuru
ora w stałej gotowości i zapytał o przyczynę:

5 „Czemuż robisz to, o władco, całe siły swe wkładając?
Cóż, o wieszczu, chcesz osiągnąć, że tak orasz owo pole?”.

6 Kuru rzekł:
„Stuofiarny, wszyscy ludzie, którzy na tym polu zemrą,
wraz wyzbyci wszelkich grzechów, k światom zbożnym się udadzą”.

7 Zaśmiał się Bóg Śakra z niego i powrócił w trzecie niebo.
Nadal wieszcz królewski orał ziemię, tym się nie zrażając.

8 Stuofiarny wciąż przybywał i wciąż z niego się naśmiewał,
pytał się niezgnębionego i ponownie znów odchodził.

9 Kiedy władca ziemię orał, ascezę spełniając srogą,
Śakra bogom opowiedział, co zapragnął król uczynić.

10 Słysząc to, niebianie rzekli do Tysiącokiego słowo:
„Śakro, jakimś darem wstrzymaj wieszcza-króla, jeśli zdołasz!

11 Kiedy ludzie tu umarli będą k niebu się udawać,
nas nie wielbiąc ofiarami, działu swego nie zyskamy”.

12 Zstąpił Śakra więc do króla i tak ozwał się do niego:
„Dosyć twego przygnębienia, waszmość niech mych słów wysłucha.

13 Ludzie, którzy bez jedzenia, niestrudzeni ciała zrzucą
albo w bitwie tu polegną, choćby nawet czworonogi,

14 ci to nieba zakosztują, o przemądry władco królów”.
„Niech tak będzie” odpowiedział Kuru monarcha do Śakry.

15 Uzyskawszy pozwolenie, w głębi serca się radując,
znowu do trzeciego nieba szybko odszedł Balogromca.

16 O Jadawo, wieszcz królewski niegdyś orał owo pole,
Śakra zaś zasługi przyznał wszystkim tym, co na nim umrą.

17 Władca niebian, sam król Śakra tutaj śpiewał takie wersy,
złożył je na polu Kuru, słuchaj ich, o Pługodzierżco.

18 „Sam kurz z pola Kurowego, podniesiony tchnieniem wiatru,
największych grzeszników nawet do pierwszego wiedzie celu.

19 Byki wśród niebian, pierwsi wśród braminów,
tacy jak Nryga bogowie wśród ludzi,
wielce bogate ofiary złożywszy,
ciała zrzucili i cel osiągnęli.

20 Od Tarantuki aż po Antarukę,
od Maćakruki aż po Stawy Ramy
to Pole Kuru – Samantapańćaka –
zwą Pana Stworzeń północnym ołtarzem.

21 Nawet dla niebian jest czyste, pomyślne
oraz czcigodne, niebiańskich przymiotów.
Wszyscy dlatego obrońcy ci ziemi
zabici pójdą do dusz wielkich celu”.