10.16. Przejednanie Draupadi

Waiśampajana rzekł:
1 Kiedy dostrzegł Hryszikeśa*, że grzesznik tą bronią cisnął,
wówczas rzekł z radosnym sercem słowa te do syna Drony:

2 „Niegdyś, widząc w Upaplawji córkę Wiraty*, synową
dzierżącego łuk Gandiwę, pobożny rzekł do niej bramin:

3 »W tym czasie, gdy ród zamiera Kurów, ty urodzisz syna,
w twoim łonie się on znajdzie, będzie to Parikszit – Zmarlak*«.

4 Prawdą staną się te słowa tego pobożnego mędrca,
bo Parikszit będzie synem, który wskrzesi ród Kaurawów”.

5 Gdy Gowinda, najwspanialszy z Satwatów, te słowa wyrzekł,
wielce poirytowany syn Drony tak odpowiedział:

6 „Nie będzie tak, jak ty rzekłeś stronniczo, o Bujnowłosy,
słowa me, Lotosooki, wypełnią się, nie inaczej!

7 Bo ten właśnie pocisk, Kryszno, którym ja cisnąłem, wpadnie
w łono tej Wiraty córki, którą ty ochronić pragniesz”.

Syn Wasudewy rzekł:
8 Tak tej najwspanialszej broni upadek nie chybi celu,
lecz chociaż płód się urodzi martwy, zyska długi żywot*.

9 Wszyscy mędrcy cię poznali jako tchórza i nędznika,
grzesznika wielokrotnego, niszczącego życie dzieci.

10 I dlatego zbierz owoce swojego grzesznego czynu:
oto przez lat trzy tysiące będziesz kroczył po tej ziemi,
nie mogąc nikogo spotkać, nigdzie z nikim porozmawiać!

11 Będziesz błąkał się samotnie po rejonach wyludnionych,
bo nie jesteś godzien, łotrze, tego, by żyć między ludźmi!

12 Krwią śmierdzący ropiejącą, zdany na nie do przebycia
dzicze, będziesz się poruszał wśród wszelakich plag, grzeszniku!

13 A Parikszit w młodym wieku, gdy wedyjskie skończy śluby*,
bohater od Śaradwaty Krypy wszelką broń uzyska.

14 Kiedy oręż świetny pozna i prawości ślub kszatrijów
podejmie, przez lat sześćdziesiąt, prawy, będzie chronił ziemię.

15 W przyszłości wielkoramienny władca imieniem Parikszit
stanie się Kaurawów królem na twych oczach, niegodziwcze;
spójrz na siłę mych umartwień i prawdy, najgorszy z mężów.

Wjasa rzekł:
16 Skoro z nami się nie licząc, uczyniłeś czyn okrutny,
skoro, choć braminem jesteś prawym, tak się zachowałeś,

17 przeto słowa te wspaniałe, które wyrzekł syn Dewaki*,
bez wątpienia się dopełnią, odejdź stąd czym prędzej, łotrze.

Aśwatthaman rzekł:
18 Spośród ludzi ja żyć będę z tobą, czcigodny braminie,
niech się spełnią czcigodnego słowa – on najlepszym z ludzi.

Waiśampajana rzekł:
19 Tak więc Drony syn swój klejnot dał Pandawom wielkodusznym
i wśród wszystkich tam zebranych zgnębiony do lasu odszedł*.

20–21 Mając wrogów swych zabitych, Pandawowie, czcząc Gowindę,
Naradę – wielkiego mędrca oraz Krysznę Dwaipajanę,
biorąc klejnot, co zrodzony był wraz z synem Drony, spiesznie
pognali do wielkiej duchem Draupadi, na śmierć poszczącej.

22 Mężowie-tygrysy wówczas dzięki koniom jak wiatr szybkim
powrócili do obozu, a z nimi Daśarhów książę*.

23 Kiedy wielcy rydwannicy w pośpiechu z rydwanów zeszli,
spostrzegli Draupadi Krysznę nieszczęsną – nieszczęśni sami.

24 Podeszli do pełnej smutku, nieszczęśliwej, bolejącej
i dokoła niej stanęli Pandawowie i Keśawa*.

25 I za przyzwoleniem króla wielce silny Bhimasena
przekazał jej boski klejnot i te słowa wypowiedział:

26 „Oto klejnot twój, wspaniała, a zabójca twoich synów
pokonany; wstań, ból porzuć, wzgląd miej na kszatrijów prawość!

27 Gdy syn Wasudewy jechał zyskać pokój, czarnooka,
ty te słowa powiedziałaś, skromna, do Zabójcy Madhu*:

28 »Nie mam mężów, nie mam synów, nie mam też, Gowindo, braci,
i ty dla mnie nie istniejesz, skoro król pokoju pragnie«*.

29 Rzekłaś te stanowcze słowa do najwspanialszego z mężów
w zgodzie z prawością kszatrijów, masz prawo je przypominać.

30 Zginął grzeszny Durjodhana – on negował naszą władzę,
ja krew Duhśasany piłem*, gdy w śmiertelnych drgawkach konał.

31 Spłaciliśmy dług wrogowi, nie można nas za to ganić,
Drony syn, choć zwyciężony, jako bramin i potomek
mistrza, został uwolniony.

32 Sława jego zrujnowana, ciało tylko trwa, królowo,
pozbawiony jest klejnotu, broń na ziemi musiał złożyć”.

Draupadi rzekła:
33 Cały dług już mi spłacono, mistrza syn jest moim mistrzem,
klejnot ten na swojej głowie niech zawiąże król, Bharato!

Waiśampajana rzekł:
34 Przeto na Draupadi prośbę król wziął klejnot ten i wówczas
na swej głowie go umieścił jako relikwię po mistrzu.

35 Wówczas dzierżąc na swej głowie boski, najwspanialszy klejnot,
lśnił potężny król jak góra, nad którą się wznosił księżyc.

36 I powstała mądra Kryszna, bolejąc po stracie synów,
Król Prawa zaś wypytywał wielkoramiennego Krysznę.