8.2. Relacja Sańdźaji

Sańdźaja rzekł:
Gdy Dronę, łucznika wielkiego, zabito, synowie twoi, wielcy rydwannicy, ogłupiali, w przygnębienie popadli, ściągnęły im się twarze. Oręż wciąż dzierżący, panie ludu, wszyscy bez wyjątku pozwieszali głowy; smutkiem dręczeni, nie patrzyli jeden na drugiego, nie odzywali się do siebie nawzajem. Tak wyraźnie zbolałych ich widząc, wojownicy twoi, nieszczęściem tym wstrząśnięci, w górę wzrok raz za razem wznosili. A bronie ich, Indro wśród królów, całkiem we krwi unurzane, gdy Dronę powalonego ujrzeli, zaczęły im wysuwać się z palców. [5] Powstrzymane przez nich jednak, zwisające z rąk ich złowieszczo, wyglądały, potomku Bharaty, jak spadające z nieba gwiazdy.

Widząc, że armia jego tak stoi, cierpiąca, znieruchomiała, jakby bez ducha, król Durjodhana, wielki królu, ozwał się do niej w te słowa:
– To w siłę ramion panów ufny, synów Pandu do walki wyzwałem i rozpętałem tę wojnę. Gdy Dronę zabito, rozpaczliwą się już wam ona wydaje, lecz wojownicy walczący na wojnie wszędzie są zabijani. Albo zwycięstwo, albo też śmierć walczącego na wojnie czeka. Cóż więc tu dziwić was może? Zwróćcie się we wszystkie strony i walczcie!

[10] Spójrzcie na wielkiego duchem Karnę Waikartanę, mocarza wielkiego i wielkiego łucznika, jak swym boskim orężem walcząc, w bitwie krąży. To ze strachu przed jego furią Zdobywca Bogactw*, syn Kunti, czmycha zawsze w bitwie, jak przed lwem – jelonek maleńki. To on w zwyczajnej ludzkiej walce* mocarnego Bhimasenę*, wigorem dziesięciu tysiącom słoni równego, do owego pamiętnego stanu przywiódł. To on swą niechybiającą celu włócznią zabił w boju, ryczącego straszliwie, bohaterskiego Ghatotkaćę, znawcę boskiego oręża i magii. Niewyczerpaną siłę ramion rozumnego Karny, niepokonanego w swym męstwie, przysięgom swym wiernego, ujrzycie dzisiaj w bitwie! [15] Ujrzycie, jak ów syn Radhy, a także syn Drony*, obydwaj wielcy duchem, na armie Pandawów i Pańćalów odważnie nacierać będą. I wy wszyscy bez wyjątku, panowie – bohaterscy, rozumni, dobrze urodzeni, zacni, do oręża wprawni – ujrzycie się dzisiaj nawzajem!

Na te słowa, wielki królu, król Karna Waikartana, lwi ryk z siebie głośno wydając, do walki przystąpił, mocarny. I na oczach wszystkich Sryńdźajów, Pańćalów, Kekajów, a także Widehów, rzezi wielkiej wśród nich dokonał. Niczym pszczół roje strzał strugi setkami z łuku jego leciały, tuż za lotkami jednych – kolejnych groty. [20] A gdy już Pańćalów i Pandawów śmiałych pognębił, wojowników ich tysiącami zabijając – Ardźuna go powalił…