7.1. Pochwała Karny

Dźanamedźaja rzekł:
1 Powiedz, wieszczu wśród braminów,
jak postąpił Dhrytarasztra,
gdy usłyszał, że Śikhandin,
wódz Pańćalów, zmorzył w boju

2 Dewawraty* moc, witalność,
męskość, siłę i odwagę,
i gdy rozpacz go przejęła
na wieść o ojcowskiej śmierci?

3 Jego syn królestwa żądny
chce zwyciężyć dzieci Pandu
za pomocą Bhiszmy, Drony
oraz innych rydwanników.

4 Kiedy został pokonany
ów przywódca wszech łuczników,
jak Kaurawja reagował,
o tym mów, pierwszy z braminów.

Waiśampajana rzekł:
5 Władca ludów, Dhrytarasztra,
słysząc o ojcowskiej śmierci,
wnet w rozpaczy się zatracił
i spokoju nie mógł zyskać.

6 Kiedy król rozpaczą zdjęty
w nieprzerwanym bólu cierpiał,
wówczas znowu się pojawił
syn przeczysty Gawalgany*.

7 Gdy z obozu nocą przybył
Sańdźaja do Miasta Słoni,
Dhrytarasztra, syn Ambiki,
słysząc o Bhiszmowej śmierci,

8 pytał go rozpaczą zdjęty,
w swoich myślach udręczony,
gdyż zwycięstwa synów łaknął,
lamentował niczym chory.

Dhrytarasztra rzekł:
9 Gdy legł Bhiszma znamienity
o przerażającej mocy,
cóż podówczas uczynili
Kurowie przez czas nagleni?

10 Kiedy poległ ów bohater,
nieodparty, pełen krzepy,
cóż Kurowie uczynili,
tonąc w oceanie żalu?

11 Synów Pandu, wielkich duchem,
prężna armia, o Sańdźajo,
strach w trzech światach może wzbudzić,
tym sukcesem podniecona.

12 Kiedy buhaj pośród Kurów,
Dewawrata legł zabity,
cóż królowie uczynili,
o tym mów mi, o Sańdźajo.

Sańdźaja rzekł:
13 Słuchaj, królu, słów z uwagą,
gdy do ciebie będę prawić,
co twe dzieci uczyniły,
gdy legł w boju Dewawrata.

14 Kiedy Bhiszma wielce mężny
został, królu, powalony,
twoi i synowie Pandu
zadumali się z osobna.

15 Słysząc o rycerskim kodzie,
zadziwieni, zachwyceni,
potępiając swą powinność,
wielkiej duszy się skłonili.

16 Potem łoże rozpostarli
Bhiszmie o niezmiernej mocy,
ze strzał o gładziutkich drzewcach,
wraz z zagłówkiem, o tygrysie.

17 Zapewniwszy mu ochronę,
rozmawiali między sobą,
cześć oddając dziecku Gangi,
w prawo bieżąc wokół niego.

18 Woje, pchani wpływem czasu,
nabiegłymi krwią oczyma
w złości na się pozierali
i do boju znów ruszyli.

19 Tak przy wtórze instrumentów
i odgłosach tarabanów
twe oddziały i wrogowie,
by się zetrzeć, podążały.

20 Kiedy poległ syn Dźahnawi*,
chociaż dzień dobiegał końca,
w pęta gniewu pochwyceni,
popychani wpływem czasu,

21 nie szanując słów stosownych
syna Gangi szacownego,
broń rozliczną pochwycili,
w bój ruszyli Bharatowie.

22 Wskutek twego zaślepienia
i twych synów nieodrodnych,
i za sprawą śmierci Bhiszmy,
Kurowie z poplecznikami
w szpony śmierci się dostali,

23 niczym owce bez opieki
w lesie pełnym drapieżników,
wielce w sercach zatrwożeni,
pozbawieni Dewawraty.

24 Kiedy legł z Bharatów pierwszy,
armia Kurów się jawiła
jak bezgwiezdne nieboskłony
albo przestwór wiatru zbyty,

25 ziemia ziarna pozbawiona,
mowa, której brak jest składni,
jak asurów dawna armia,
gdy schwytany został Bali,

26 owdowiała piękna dama,
niczym rzeka z wyschłą wodą,
łania w otoczeniu wilków,
gdy zabity został rogacz,

27 czy bezmierna też pieczara,
gdy obrońca jej lew poległ.
Kiedy upadł syn Dźahnawi,
wówczas armia Bharatowa

28 była jak na morzu nawa
wiatrem srogim druzgotana.
Umęczona siłą wojów
synów Pandu górujących,

29 armia z jazdą zatrwożoną
słoni, koni i rydwanów,
z ludźmi mocno zgnębionymi,
litość w widzach rozbudzała.

30 Pozbawieni Dewawraty
monarchowie, wojownicy
i Kurowie przerażeni
w otchłaniach piekielnych niczym,
Karnę jęli przywoływać,
podobnego Dewawracie.

31 Myśli ich ku niemu biegły,
ku pierwszemu z dzierżców broni,
jako gość radującemu,
który druhem jest w potrzebie.

32 I królowie zakrzyknęli:
„Karna! Karna! Syn woźnicy!
Radhy syn jest naszym dobrem,
życie swe na szali złożył,

33 lecz sławetny przez dni dziesięć
w potyczce udziału nie brał!
Karna przyjacielem klanu,
przywołajmy go bez zwłoki!”.

34 W gronie wielkich rydwanników,
zdobnych w siłę i odwagę,
w przytomności wszystkich wojów
wszak to Bhiszma Karnę uznał
za półrydwannika jeno,
choć ów buhaj pośród ludzi
dwakroć większą siłą włada.

35 Rydwannik i nadrydwannik –
w kalkulacji tej na szczycie,
bohaterzy go szanują,
w boju zdolnym jest on walczyć
z bóstwem ojców, wód i skarbów*,

36 więc dlatego wpadł on w furię
i tak rzekł do syna Gangi:
„Póki żyjesz, o Kaurawo,
żadnej walki nie podejmę.

37 Gdy, Kaurawo, w wielkiej wojnie
synów Pandu pozabijasz,
to za zgodą Durjodhany
zaraz udam się do lasu,

38 jednak jeśli nieba sięgniesz
przez Pandawów powalony,
wówczas na rydwanie jeden
sam zabiję wszystkich wojów,
których zwiesz rydwannikami”.

39 Gdy tak rzekł, o wielki królu,
sławny Karna przez dni dziesięć,
za twojego syna zgodą,
udziału w potyczce nie brał.

40 Wielce śmiały w boju Bhiszma
zabił w starciu niezliczonych
wojowników synów Pandu,
o dzielności niezmierzonej.

41 Gdy więc poległ ów bohater,
prawdomówny, wielce silny,
myśli synów twych, o królu,
wraz do Karny poleciały
niczym myśl o łodzi człeka,
który rzekę pragnie przebyć.

42 Dzieci twe oraz stronnicy,
w otoczeniu licznych władców,
zapłakali, zawołali:
„Oto nadszedł czas, o Karno!

43 Nasza myśl ku Karnie bieży,
uczniowi Dźamadagniego*,
jak do druha gdy potrzeba,
co w orężu niezwalczony”.

44 On jest, królu, władny w boju
przed popłochem nas uchronić,
jak Gowinda trzy dziesiątki
wystraszonych niebian broni.

Waiśampajana rzekł:
45 Kiedy Karna, pierwszy w boju,
wciąż na nowo był sławiony,
Dhrytarasztra tak powiedział,
jak wąż sycząc jadowicie:

46 „Więc myśl wasza k Karnie biegła,
ku synowi Chmurodzielcy*,
uważacie – życie oddał
ów syn Radhy i woźnicy.

47 Choć odważny wielce w boju,
czy fałszywie was nie łudzi,
wystraszonych, omroczonych,
zbolałych, co pragną wsparcia?

48 Gdy opoka synów Kuru,
wielki Bhiszma zginął w boju,
czy ów pierwszy wśród łuczników
lukę tę wypełnić może?

49 Gdyby nawet ją wypełnił,
czy przerazi w boju wrogów,
czy nadzieję na zwycięstwo
moich synów może ziścić?”